Aan onze vaderlandse universiteiten is GroenLinks traditioneel de favoriete partij onder de geleerde heren en dames.
Dan ben ik toch benieuwd wat zij bij de komende verkiezingen gaan stemmen nu Jesse Klaver van de ooit zo redelijke partij een hysterische 'volksbeweging' heeft gemaakt, een belediging van je intelligentie.
Sinds we wakker werden met Donald Trump regeert de angst voor een kopie van dat scenario in ons kleine kikkerlandje op 15 maart. Wilders is in dat draaiboek de laaglandse Trump, maar vlak ook Jesse Klaver niet uit.
Qua wereldbeeld zijn het natuurlijk tegenpolen, maar qua manier van politiek bedrijven en campagne voeren zijn het vader en zoon. Nou ja, opa en kleinzoon.
De kern van Trumps campagne was dat hij zich succesvol wist af te zetten tegen het politieke establishment door zich te presenteren als niet eenvoudigweg de volgende kandidaat van de oude partij, maar als de leidsman van een nieuwe burgerbeweging, 'the movement'.
Precies dat is wat Klaver ook doet. Hij werpt zich op als de aanvoerder van een beweging, een partijoverstijgende 'beweging van hoop en optimisme' uitroepteken.
Sinds Klaver tot boy wonder van links werd gebombardeerd is het hem nogal naar de bol gestegen. Ergens vorig jaar besteedde de NPO weer eens aandacht aan de periodiek terugkerende 'noodzaak' tot fuseren van de linkse partijen. Klaver werd erover geïnterviewd, maar opeens richtte het kereltje zich direct tot zijn linkse bentgenoten door recht de camera in te kijken en op te roepen tot progressieve samenwerking onder zijn leiding.
Ik ga hem hier geen 'snotneus' noemen. Dat deed Vierdaagseverslaggever Fons de Poel immers al. Maar wat een potsierlijke aanmatiging.
Het Algemeen Dagblad en de regionale kranten publiceerden afgelopen weekend een groot verhaal over de messias van de linkse kerk. Een ontluisterende reportage. Klaver kwam er bepaald niet uit naar voren als een authentieke persoonlijkheid, laat staan als een integer politicus. Veeleer als een merk, een marketingproduct - en het enge was dat Klaver en de zijnen geen moeite deden te verbergen dat dit ook precies de bedoeling was.
De reportage leest als een verslag van de zoveelste talentenjacht op een commerciële televisiezender. Het kleffe omhelzen van zijn paladijnen de godganselijke avond, de boksgebaartjes voor hij het podium op gaat. Het is de politieke pendant van de emoporno. Er is geen inhoud, er is alleen buitenkant. Klaver is de politieke vertegenwoordiger van de Idols-generatie.
'Er wordt zorgvuldig geboetseerd aan zijn imago door een team van getrouwen', lezen we. Dat team heet Team Jesse en 'Team Jesse wil graag de media-aandacht controleren'. Klaver heeft daartoe niet alleen de beschikking over woordvoerders maar ook over 'een legertje "beeldvoerders"'. Die groene riefenstahls moeten ervoor zorgen 'dat Klaver gunstig overkomt op camera en in internetfilmpjes'.
GroenLinks organiseert ook allang geen partijbijeenkomsten meer, die heten tegenwoordig 'Jesse meetups'. De partij is sowieso geheel naar de achtergrond verdwenen, alles draait om het poppetje. De aanval op Rutte moet in de meetups vooral 'goed "geframed"' zijn.
Er zijn er voor minder op de politieke mestvaalt gekieperd.
Klaver jat teksten van Obama, kopieert het uiterlijk van Trudeau, bauwt de theorieën van Piketty na - die politiek overigens volstrekt onbruikbaar schijnen te zijn.
Hij oogst niettemin succes met zijn mantra 'dat geluk "meer is dan economische groei"' en met zijn pleidooi voor 'het verkleinen van de "kloof tussen arm en rijk"'. Dat lijkt me sowieso al in tegenspraak met elkaar - als je immers meent dat geluk niet door economische factoren wordt bepaald, waarom zou je dan nog zo nodig die kloof tussen rijk en arm willen verkleinen.
Zoals alle lijsttrekkers schreef ook Klaver in de aanloop naar de verkiezingen zijn visie op in een boekje: De empathische samenleving (De Bezige Bij, 107 blz.). Het zijn vensters op de toekomst, maar zonder raamwerk eromheen, zonder huis, zonder fundering. Geen noten, geen literatuuropgave, alleen gebakken lucht. Het ruikt misschien lekker maar het heeft in feite geen enkele substantie.
Laten we allemaal wat aardiger zijn voor elkaar, de filosofie van de zandbak. Tegen zulk idyllisch idealisme is ook geen weerwerk mogelijk - wie is er niet voor hoop en optimisme, uiteraard juich ik meer empathie toe -, maar hoe Jessias met dat evangelie de woestijn van de politiek door wil trekken wordt hem nooit gevraagd.
Wilders, die andere populist, wordt uitentreuren aangewreven dat hij wel steeds een grote mond opentrekt maar zelf niet met fatsoenlijke oplossingen komt, maar Klaver mag zijn kretologie ongehinderd de huiskamers in slingeren.
Het is allemaal oudbakken wereldverbeteraarsjargon in een nieuwe, frisse verpakking. De geitenwollen sokken zijn vervangen door een hagelwit overhemd, maar de halfzachte opinies zijn dezelfde gebleven.
Jesse Klaver is zijn zorgvuldig geboetseerde image, er zit verder niets achter. Het is honderd procent dikke nep, honderd decibel holle galm.
Daarmee is hij GroenLinks in rap tempo tot een sekte aan het transformeren, getuige ook de semireligieuze reacties tijdens een meetup: 'Er waren mensen aan het huilen, man.'
Ik geef die vrouwen gelijk, zij het om een heel andere reden: het is inderdaad om te huilen zo bedroevend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten