Met El Pintor keert Interpol terug naar de melodieuze, onder de huid kruipende sound van debuutplaat Turn on the Bright Lights (2002). Dat was en is een gedenkwaardig album met klassiekers als 'NYC', 'PDA' en 'Roland', bedwelmende songs die reeds na enkele luisterbeurten non stop op repeat stonden in je hoofd, totdat je er bijkans knettergek van werd.
Na enkele wat meer experimentele albums mikt Interpol op het in september verschenen El Pintor duidelijk weer op die catchiness, maar dan ook wel zo overduidelijk dat het neigt naar effectbejag.
Neem de intro's van 'My Desire', 'Anywhere' en 'Same Town New Story', respectievelijk het tweede, derde en vierde nummer van de plaat. Telkens een gitaarriff die een aantal keer herhaald wordt alvorens de andere instrumenten en de zang inzetten, en die vervolgens door het hele nummer heen blijft klinken, met hoogstens wat lichte variatie. Het beste werkt dat nog op 'My Desire', mede door de apodictische, als een donderslag binnenrollende eerste regels: 'Be my desire / I'm a frustrated man', en de steeds klaaglijker klinkende riff.
Een terugkeer naar de vroege Interpol-sound dus. Dat kan op twee manieren uitgelegd worden: als een veilige, ongeïnspireerde terugval op een succesformule, of als een gedurfde herbezinning op waar de band nu eenmaal goed in is. Feit blijft dat de tijd niet stilstaat, dat men nooit twee keer kan debuteren, en dat het allemaal niet zoveel indruk maakt als twaalf jaar geleden.
'My Blue Supreme' is een van de sterkere nummers, met een slepende, zelfs wat dromerige eerste minuut en een mooie versnelling in het refrein: 'When love comes, honey, take it / Only one in a hundred make it', en de laatste track 'Twice as Hard' is een overtuigende afsluiter. Maar verder is het allemaal weinig beklijvend. De teksten zijn, op enkele uitzonderingen na, oppervlakkig en repetitief. Nummers als 'Everything Is Wrong' en 'Ancient Ways' zijn drukke, nerveuze en naar het einde toe zelfs licht irriterende liedjes.
Hoewel El Pintor nergens echt slecht, over de top of vervelend is, wordt het album ook geen moment echt indrukwekkend, aangrijpend of intrigerend. Ik heb er een tijdlang best van kunnen genieten, in de maanden van de steeds vroeger invallende duisternis. Maar waar Turn on the Bright Lights zo'n album is waar je eigenlijk nooit echt klaar mee raakt, daar heeft El Pintor zelfs de Kerst niet gehaald.
Cijfer: 6.5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten