[WK 2014]: Kroniek (VII, slot)

DINSDAG 8 JULI

Brazilië-Duitsland (1-7)
Hoe verder de Brazilianen komen in het toernooi, hoe geagiteerder en overspannener ze worden. In plaats van zich te concentreren op Duitsland is de Seleção alleen maar bezig met zeuren en treuren om Neymar junior. Júlio César en David Luiz houden zelfs het shirtje van de Junior omhoog tijdens het volkslied. Een nieuw dieptepunt. Het ventje is geblesseerd, maar ze doen alsof hij de pijp uit is. Idioot gedoe allemaal.
De openingsfase in Belo Horizonte is erg wild. Duitsland lijdt ontstellend veel balverlies, maar goed, dat kun je je veroorloven als Hulk en Fred je tegenstanders zijn. De Mannschaft komt zelfs uit het niets op 0-1 als de volledig vrijgelaten Thomas Müller eenvoudig kan binnenschieten. Brazilië geeft het initiatief uit handen, Duitsland dringt verder aan.
En dan.
Het debacle. Het demasqué. De deconfiture. In een luttele zes minuten scoort Duitsland vier keer. Klose, twee keer Kroos, Khedira.
0-5 na 29 minuten spelen. Brazilië is afgeschminkt, verpletterd in de zes meest bizarre minuten ooit. Paradoxaal genoeg valt er verder niet zo heel veel meer over te zeggen. Wie dit leest, weet dat het gebeurd is, en dan is elke beschrijving of impressie zinledig. De totale verbijstering zat in die minuten zelf, alle woorden die er achteraf aan worden gewijd schieten eenvoudigweg tekort.
De tranen vloeien rijkelijk op het veld en op de tribunes. In de tweede helft zegt het onthutste publiek massaal zijn steun op aan de spelers. Oscar en vooral Fred worden snerpend uitgefloten. Het ergste wat er kan gebeuren gebeurt: we krijgen medelijden.
De pleuris breekt uit. Commentator Frank Snoeks meldt dat er vechtpartijen zijn uitgebroken op de tribunes en dat er overal in de stad brand wordt gesticht. Scolari heeft dus niet voor niets zijn brandweerjack weer aangetrokken; hij had dit al voorzien.
De Duitsers gooien er verder met de pet naar, maar omdat Brazilië het noorden volledig kwijt is verschijnen ze toch nog geregeld voor César en maakt Schürrle ook nog een zesde goal.
We peinzen ons suf over een verklaring voor deze aberratie, deze anomalie. Opeens hebben we het: Menno Buch is vandaag overleden. Bij aankomst in de hemel heeft de presentator en 'exploitant van 06-lijnen' God als welkomstgeschenk om een 0-6 gevraagd.
Andere gedachte: Moeten we als Nederland nu nog wel de eindstrijd willen halen? Dat levert gegarandeerd een vierde verloren finale op tegen dit ontketende Duitsland.
Buch moet blijkbaar eerst nog door het vagevuur, want opnieuw Schürrle en nota bene Oscar bepalen de eindstand op een epische 1-7 - en natuurlijk moeten we gewoon de finale willen halen.
Eén-Zeven!!! Dit is geen smadelijke nederlaag meer, dit is een nationaal trauma van voor niet-Brazilianen schier onvoorstelbare proporties. Tot in lengte van jaren zal de 8ste juli in Brazilië een dag van nationale rouw blijven. Met zes minuten stilte, zouden we willen adviseren, tussen 22.23 en 22.29 uur.

Valt dit nog te analyseren? Tja, misschien is het ergens best logisch dat het is gebeurd. Feitelijk spelen de Goddelijke Kanaries het hele toernooi al op het randje, lopen ze al weken op de tenen, dragen ze de hunkering van de ganse natie als een loodzware last op de schouders. Scolari's mannen hebben zich met blinde drift en veel geluk naar de halve finale geworsteld. 1-7 is buitensporig, maar het lag ergens wel voor de hand dat áls het mis zou gaan, het dan ook meteen grondig en gruwelijk mis zou gaan, dat het gezegde 'door de ondergrens zakken' een nieuwe definitie zou krijgen.
Die immense, onmenselijke druk ook.... Neem zo'n David Luiz. Wim Kieft kan het beter beoordelen dan wij, maar dat opgefokte geblèr, die domme rushes naar voren, dat himmelhoch jauchzende na zijn doelpunt en zum Tode betrübt zijn na afloop - die stemmingswisselingen kortom... het zou ons niets verbazen als Luiz zijn toevlucht heeft genomen tot de dope.

WOENSDAG 9 JULI
Waar Brazilië brult van machteloze ellende, daar kraait Argentinië van plezier en lang verbeid leedvermaak. De NOS-huiskamer toont beelden van de Argentijnse collega's die de afgang van Brazilië becommentariëren. Het zijn een stel 'mietjes' die Brazilianen, zo luidt de eensgezinde conclusie. Sterker nog, zo brengt de Argentijnse Hugo Borst voorzichtig naar voren, het zijn 'homo's'.

Nederland-Argentinië (0-0 n.v.)
Was België de tegenstander geweest, dan had Oranje geen schijn van kans gehad, maar tegen Argentinië zijn er kansen op het bereiken van de finale. Nederland-Argentinië, sowieso een heerlijk affiche.
Helaas blijkt de beschikbare hoeveelheid spektakel en sensatie gisteravond al volledig opgebruikt. In regenachtig São Paulo zetten Argentinië en Nederland de kijker een slap aftreksel van een halve finale op een WK voor.
Onze betrouwbare toetssteen The Guardian laat er geen misverstand over bestaan: 'a wretched semi-final' en 'a dreary spectacle'. En ook: 'This was not the same, fluid Dutch team that had illuminated the competition with so much rich promise in the earlier stages.' Inderdaad. Robben, sprankelende illuminator bij uitstek, komt nauwelijks aan de bal.
Er zijn maar een paar kansen te noteren. Een schotje van Sneijder, een kopbal van Garay uit een corner en een vrije trap van Messi die door Cillessen goed wordt ingeschat.
De tweede helft is deze weken 'onze' helft, maar vanavond wil er helemaal niets lukken. Kuijt speelt erg zwak en Sneijder lijkt te veel last te hebben van een doodschop van Demichelis in de eerste helft. Ook de Argentijnen komen maar niet los. Messi is onzichtbaar en als hij al eens dreigt door te breken, dan staat daar altijd de formidabele Vlaar.
In blessuretijd is daar opeens toch nog de kans. Kuijt speelt Sneijder in, een subtiel steekpassje en Robben is vertrokken. De kranige Mascherano blokt met een uiterste krachtsinspanning echter diens inzet. 0-0.
In de verlenging krijgt Oranje nog een halve kans via Robben en de Argentijnen een hele met het kopballetje van Palacio, maar meer zit er niet in. Opnieuw een penaltyserie. Zonder Krul dit keer, want er is al drie keer gewisseld.
Na alle tactische meesterzetten van Van Gaal gaat het nu dan een keer fout: hij zet Vlaar bovenaan de lijst. De eerste strafschop moet natuurlijk altijd door een specialist worden genomen. Vlaar mist, net als Sneijder, wiens overigens goed ingeschoten penalty door Sergio Romero met een wereldsave wordt gekeerd.
Jasper Cillessen daarentegen valt door de mand. Nog nooit stopte hij een penalty en ook nu vliegen ze allemaal om zijn oren. De houdbare vierde laat hij zelfs op pijnlijke wijze door zijn handen glippen. We weten nu in elk geval dat Van Gaal tegen Costa Rica niet zozeer Tim Krul liet invallen omdat die zo'n penaltykiller is, als wel Cillessen eruit haalde omdat die er geen kloten van kan.
Er is nog iets. Geen blunder van Van Gaal, maar eerder situationele ironie: de geblesseerde Nigel de Jong werd met man en macht klaargestoomd voor deze wedstrijd omdat hij de enige speler was die in staat werd geacht Messi aan banden te leggen, maar toen Jordy Clasie er na een uur spelen voor hem inkwam werd Messi bijkans nog onzichtbaarder. En bovenal ging Nederland opeens veel dynamischer spelen. Als Clasie had mogen beginnen had Van Gaal nog een wissel over gehad voor de penaltyserie. Voor Krul dus...

Voorbij. We zijn niet emotioneel of anderszins over de emmer, maar vooral murw, leeg, op. De ogen worden toch nog vochtig als we Robben naar zijn vrouw en zoontje zien lopen. De kleine Robben is ontroostbaar en huilt tranen met tuiten in de armen van zijn moeder. Bij het Belgische Sporza schiet commentator Filip Joos er prompt ook vol van, waarmee hij zich een held toont.
De campagne onder Van Gaal begon in augustus 2012 met een terechte 4-2 nederlaag in en tegen België, met helaas een weerzinwekkend fluitconcert dwars door het Wilhelmus heen van de Belgische fans. De campagne eindigt in juli 2014 in de halve finale van het WK met een 4-2 nederlaag in de penaltyserie tegen Argentinië, nu met een hartverwarmende brok in de keel van de Belgische commentator. Zo eindigen we in verzoening.

DONDERDAG 10 JULI
Zat Snoeks eergisteren nog uit zijn nek te lullen met die zogenaamde vechtpartijen op de tribune bij Brazilië-Duitsland, gisteren bij Nederland-Argentinië blijken er wel zware rellen te zijn geweest, zo lezen we heden ochtend: 'Edgar Davids aangevallen tijdens wedstrijd Oranje.' Een Argentijnse fan morste bier op Edgar. Dat is natuurlijk vragen om problemen, dan zegt Edgar er wat van slaat Edgar er meteen op.

Zaten die Argentijnse analytici nog heel stoer te roepen dat de Braziliaanse spelers homo's zijn, komt vandaag naar buiten dat Javier Mascherano een scheurtje in zijn anus heeft. Naar eigen zeggen opgelopen bij zijn ultieme sliding vlak voor tijd, maar daar trappen we dus mooi niet in, Mascheranus.

VRIJDAG 11 JULI
Oranje is dan wel uitgeschakeld, maar de werkelijkheid is iets weerbarstiger. Nederland moet morgen immers nog spelen om brons tegen Brazilië. De troostfinale, die beter de troosteloosfinale kan heten. Het valt niet mee je daar nog voor op te laden, maar Van Gaal heeft zijn wortel-en-stok gevonden: als we morgen van Brazilië winnen, dan is dit Oranje het eerste Oranje ooit dat ongeslagen blijft op een WK.

ZATERDAG 12 JULI
Normaliter leven we op de wedstrijddag met gestaag toenemende kriebels in de onderbuik naar de aftrap toe, maar vandaag moeten we ons er regelmatig aan herinneren dat Oranje vanavond speelt.
Wat kunnen we ervan verwachten?
Brazilië hunkert na de meltdown naar eerherstel en kan een nieuwe deceptie missen als kiespijn. Het ergste wat er kan gebeuren is dat Oranje er met 3-, 4-0 afgaat, dan is de nasmaak toch wat bitter. Aan de andere kant: er staat geen finale meer op het spel, gooi de schroom van je af, lekker voetballen.

Brazilië-Nederland (0-3)
Van Gaal begint in Brasilia gelukkig gewoon met zijn sterkste elf. Nigel de Jong kan sowieso niet meedoen, Jordy Clasie, de beste speler van de wereld aller tijden, mag in zijn plaats beginnen. Domper is het afhaken van Sneijder vlak voor de aftrap.
Scolari probeert het met Willian en Jô en met Ramires en Maxwell. Op de bank zit Neymar junior met dat stoffelijk overschot van een gladharige cavia op zijn kop als een soort talisman te fungeren.
Voor de laatste keer aanschouwen we het voorstellen van de spelers, hoe ze met de armen over elkaar naar de camera draaien. Voor de laatste keer de big smile van Bruno Martins Indi.
Er werd her en der voor gewaarschuwd dat het weleens een veldslag à la Portugal-Nederland 2006 kon worden - Scolari was toen trainer van Portugal -, maar dat is buiten de FIFA-waard gerekend: gastland Brazilië krijgt nog geen rode kaart al gaat het er nog zo. Al in de derde minuut trekt Thiago Silvia net buiten de zestien de door een schitterende actie van Van Persie alleen op de keeper afgestuurde Robben naar de grond. Penalty, zegt de Algerijnse scheidsrechter Haimoudi, en Silvia komt weg met geel. Het zou om te lachen zijn als het niet zo om te huilen was.
Van Persie knalt de strafschop prachtig in de kruising, en als een kwartier later Blind na een fout van David Luiz ook de 0-2 in het dak schiet, tekent zich een nieuwe monsterscore af.
Na de 1-7 zou het Braziliaanse volk in een collectieve depressie zijn weggezonken - de nationale pers sprak van 'een Braziliaanse nine eleven' -, maar dat valt wel mee blijkens de massale wave die na een half uur door het Estádio Nacional gaat.
Nederland speelt goed, een genot om naar te kijken en een verademing na die twee 0-0's. Kleine Clasie is van grote klasse, die kan zo mooi in zijn ritme komen voor de Champions League-voorronde op 29/30 juli. Tenzij ook hij wordt weggeplukt door een buitenlandse club, want dat is het nadeel van zo'n Feyenoordkleurig Oranje. De twitteraars aan de andere kant van het Kanaal lopen in elk geval al over van lof voor deze 'next Paul Scholes'.
Oranje speelt voor de verandering een goede eerste helft en een mindere tweede. Niet dat Brazilië nog terug in de wedstrijd komt, want achterin zit het weer potdicht bij Oranje. De Vrij en Vlaar, wat een geweldenaars...
Op een gegeven moment neemt de regie op de tribune een lookalike van Hulk in beeld. Maar dat is het! Dít is natuurlijk de echte Hulk! We hebben al die weken naar een imitator zitten kijken...
De Brazilianen beginnen toch nog met schoppen. Robben is naarstig op zoek naar zijn dikverdiende treffer, maar hij wordt een tweede penalty onthouden door de waardeloos fluitende Haimoudi. Van Persie wordt getorpedeerd, Clasie en Blind moeten er geblesseerd af, de laatste overigens na een wilde actie die ook een strafschop tegen had kunnen opleveren.
Het wordt toch nog 0-3 - Wijnaldum, wereldgoal - en daarmee is het helemaal af.
Tweeëntwintig dolblije spelers en één balende Sneijder krijgen de bronzen medaille omgehangen door een oud, broos mannetje. Zeker een seniele bejaarde uit het lokale verzorgingshuis of zo. Een substantieel deel van het Braziliaanse publiek is blijven zitten voor de ceremonie, en daarvoor zwaaien we ze oprecht alle lof toe. Obrigado, Brasil!

We hadden vooraf weinig zin meer in deze troostfinale, maar de prachtige afgetekende zege, de medaille-uitreiking en de ereronde, de oprechte blijdschap bij iedereen - het eindigt toch wel heel mooi allemaal.
Het geluk wordt treffend in twee beelden gevat: Kuyt en Robben die breed lachend met de armen om elkaars schouders hun ronde maken; Depay en Clasie die glunderend hun bronzen plak bewonderen. Twee eerbiedwaardige leeuwen van de generatie die afzwaait en twee brutale welpen die de volgende generatie kleur gaan geven.
Er was veel pessimisme voorafgaand aan dit toernooi, en niet ten onrechte met een selectie die vooral uit jonge spelers uit de internationaal ver afgegleden Eredivisie bestond. Het zou een afgang worden, een ondergang zelfs, maar niets bleek minder waar. De Vrij en Blind, Wijnaldum en Cillessen, Clasie en Depay: de Eredivisie is springlevend.
Commentator Jeroen Grueter sluit af met ware woorden: 'Oranje in Brazilië 2014: het was geweldig.'

ZONDAG 13 JULI
De lange weg van 12 juni naar 13 juli eindigt vandaag met de grande finale in Maracaña. Duitsland, hun onbarmhartige beul, tegen Argentinië, hun eeuwige aartsrivaal: de Brazilianen zijn in hun ergste nachtmerrie beland.
Twee landen ook die bepaald niet achteraan stonden bij het uitdelen van de eigendunk.
Waarom lacht een Argentijn als het bliksemt? Omdat hij denkt dat God een foto van hem maakt, zo luidt een klassieker uit de Zuid-Amerikaanse moppentrommel.
En de Duitsers hebben na de slachting van Brazilië hun Angst für die Holländer ingeruild voor de rotsvaste overtuiging dat die vierde wereldtitel ze niet meer kan ontgaan. Uit betrouwbare bron hebben we vernomen dat de Duitsers zelfs hun versie van 'Hup Holland Hup' hebben opgenomen: Hupf Deutschland Hupf, lass Jogi Löw nicht in sein overhemdchen stehen.
Onnodig te zeggen dat we voor Argentinië zijn.

Duitsland-Argentinië (1-0 n.v.)
Finales beantwoorden zelden tot nooit aan de hooggespannen verwachtingen, zo luidt het cliché. Dat dunkt ons eenvoudig op te lossen: die verwachtingen gewoon wat naar beneden bijstellen.
Het wordt in elk geval een interessante krachtmeting. Duitsland dartelde dinsdag door de chaotische verdediging van Brazilië, maar die is niet te vergelijken met de solide defensie van de Argentijnen, die in de groepsfase voor het laatst gepasseerd werd. Argentinië speelt 'uit' en draagt dus helaas niet het prachtige albiceleste.
Bij Argentinië zijn Di Maria (dijbeen) en Mascherano (anus) twijfelgevallen; alleen de laatste speelt. Bij Duitsland is iedereen fit, maar Khedira moet in de warming-up afhaken. Zijn vervanger Christophe Kramer moet er na twintig minuten ook alweer af, wegens 'groggy'. André Schürrle, wiens gezicht vierentwintig uur per dag De Schreeuw van Munch uitbeeldt, komt er voor hem in.
De Argentijnen hebben de organisatie goed op orde en komen er zo nu en dan gevaarlijk doorheen gegaloppeerd. Gonzalo Higuaín krijgt twee enorme kansen, de eerste schiet hij hopeloos naast, de tweede is wel raak maar in buitenspelpositie. Commentator Frank Snoeks ziet pas na een half uur dat er is afgevlagd, maar hij geeft de schuld doodleuk aan de grensrechter, die te laat zou hebben gevlagd terwijl hij wel degelijk meteen zijn vlag de lucht in stak.
Op slag van rust kopt Höwedes uit een corner op de paal. Gelukkig maar. Stel dat de finale beslist werd door een goal van een grijze muis als Benedikt Höwedes...
Hét moment van de tweede helft, en misschien wel van de wedstrijd, vindt na een uur spelen plaats. Manuel Neuer torpedeert Higuaín als ware hij een volle neef van Toni Schumacher. Scheidsrechter Rizzoli twijfelt een seconde en geeft dan een vrije trap tégen de Argentijn. Krankzinnig!
De overschatte Neuer is er wel even door van de leg, want hij schiet opeens alle ballen over de zijlijn.
Thomas Müller is onzichtbaar, beste man bij Duitsland is Boateng. Messi is weer aan de wandelvierdaagse bezig.
Duitsland dringt nog aan in de laatste minuten, maar Romero is standvastig. De verlenging is het aanzien niet waard, al helpt Palacio nog een enorme kans om zeep. Het zou toch wel zonde zijn als de WK-finale op penalty's moet worden beslist, denken we bij onszelf. Prompt wordt het toch nog 1-0. Dat was nou ook weer niet de bedoeling.... Wel een mooie goal, gebiedt de eerlijkheid te zeggen: de meisjesjongen Mario Götze volleert raak na knap voorwerk van Schürrle.
In de verlenging van de verlenging mag Messi nog eenmaal aanleggen. Hij schiet de vrije trap hopeloos over, typerend voor zijn presteren in de knock-out-fase.
Duitsland wereldkampioen - Löw heeft het hoogste bereikt. En Lineker kan zijn befaamde bon mot updaten: Het WK is een toernooi met 32 landen dat een maand duurt en aan het eind winnen de Duitsers.

Hiermee is ook deze Braziliaanse Kroniek zo zoetjesaan ten einde gekomen. Het was in vele opzichten een veelbewogen maand voor uw Chroniqueur, met Brazilië 2014 als ideale bubbel.
Het was het WK van Robben en Rodríguez; van Colombia en Costa Rica; van Van G(eni)aal en 'Bertje' Herrera; van de heroïsche doelmannen en het hoopgevende doelpuntenrecord; van spuitbusspray en samba-Sierd; van de NOS-huiskamervrede en de VI-loopgravenoorlog; van de 5-1 van Nederland tegen Spanje en de 7-1 van Duitsland tegen Brazilië.
Het zit erop, het is geschiedenis, Brazilië 2014 mag nu wegzinken in de herinnering om uiteindelijk, als het ons gegeven is, de gedaante aan te nemen van deze onverbiddelijke Kroniek.

 - THE END -