Er komt voorlopig geen nieuwe Kuip. Of ik daar nu blij mee moet zijn of juist niet, weet ik nog steeds niet. Ik hoop het eerste maar ik denk het laatste. Ergerniswekkend waren in ieder geval de politieke spelletjes die gespeeld werden rond het verlenen van een bankgarantie voor een nieuw Feyenoord-stadion.
Afgelopen donderdag zou de Rotterdamse gemeenteraad stemmen over een voorstel van het college van B&W tot het verlenen van een bankgarantie, maar de politieke besluitvorming werd al op voorhand in de media uitgespeeld. Eerst liet coalitiepartij D66 al uitlekken tegen het voorstel te zullen stemmen. De andere coalitiepartijen VVD, CDA en PvdA moesten daarom de steun vergaren van een oppositiepartij, en de enige partij die zich nog niet voor of tegen het plan had uitgesproken was Leefbaar Rotterdam.
Woensdagavond gooide fractievoorzitter Schneider zijn kaarten al op tafel bij het evangelische kringgesprek genaamd Knevel & Van den Brink: zijn fractie ging morgen tegenstemmen. Dat bleek de volgende dag al niet meer nodig, want het college had het voorstel ingetrokken: Waarom het plan nog in stemming brengen als het resultaat al bekend is? Democratisch uiterst dubieus, maar geef ze eens ongelijk. Schneider boos natuurlijk. Maar hij had al voor zijn beurt gesproken.
De leiding van Feyenoord stelt: zonder nieuw stadion moeten we commercieel pas op de plaats maken, verliezen we de aansluiting met de top en worden we nooit meer kampioen. Het is een ijzeren wet dat stilstand achteruitgang betekent, zeker in de topsport, en vele clubs hebben reeds bewezen dat vooruitgang en sportief succes staat of valt bij uitbreiding van de commerciële mogelijkheden, in concreto het betrekken van een nieuw onderkomen.
Tegenstanders onder de supporters - de meerderheid - willen renovatie van het huidige stadion. Ze zeggen dat het verlies van de unieke sfeer van De Kuip niet opweegt tegen de kansen die een nieuw stadion biedt. Het zullen echter toch de supporters zelf zijn die die sfeer creëren, ook in een nieuw stadion. Het zogenaamde alternatief van Red de Kuip om te renoveren en een derde ring te bouwen is vooralsnog louter wensdenken; dat plan is nog helemaal niet uitgewerkt. Bovendien gaat ook dat idee minstens 117 miljoen euro kosten, een bedrag dat de club niet zelf kan ophoesten en waarbij de gemeente dus opnieuw voor een deel garant zal moeten staan.
Volgens Schneider 'zou het heel goed mogelijk kunnen zijn' dat ook een gerenoveerde Kuip Feyenoord structureel terug naar de top kan brengen: 'als je de plannen van Red de Kuip optimaliseert, kan het best zo zijn dat het met een renovatievariant kan.' Zou mogelijk kunnen zijn, kan best zo zijn... allemaal gespeculeer, slagen in de lucht, wensen als vaders van de gedachte. Het financieringsplan voor een nieuw stadion is ondanks de uitgebreide onderbouwing 'een te groot risico', vindt Schneider. Nee, dan kun je beter inzetten op een plan dat nog helemaal geen onderbouwing heeft.
Ook de 'crisis' wordt er weer met de haren bijgesleept. Zeker vanwege de economische crisis mogen we het risico niet nemen, dat verhaaltje. In plaats van als een hinderlijke belemmering om te investeren lijkt de crisis steeds vaker als een welkom excuus om de hand op de knip te houden te worden beschouwd. De Kuip werd tijdens de vorige crisis gebouwd, in de jaren dertig. Toen was men blij en trots dat er iets groots werd verricht waar ook toekomstige generaties profijt van zouden hebben, en waarbij ook nog eens vele werklozen aan het werk konden worden gezet. Nu ligt de angst en de apathie als een deken over alles heen en dommelen we steeds verder weg in een collectieve verdoving.
De Kuip is een weergaloos stadion, een heilige tempel. Laat het geen lege kerk worden, geen verstild mausoleum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten