Op dinsdagochtend 2 november 2004 nestelde ik me met een boterhammetje hagelslag en een glaasje melk voor de tv. Na een paar seconden floepte het scherm aan en las ik boven in beeld de mededeling: 'nu extra journaal op Nederland 1'. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren: onmiddellijk beseffend dat er groot nieuws was drukte ik in grote opwinding op de teletekstknop. Daar verscheen in chocoladeletters: THEO VAN GOGH VERMOORD. Ik was geschokt.
Op woensdagmiddag 2 januari 2013 genoot ik van de magische film Up op SBS6, toen bovenin ineens de mededeling verscheen: 'nu extra uitzending Shownieuws'. De rolprent werd ruw onderbroken. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Want het was gisteren.
In beeld verscheen presentator Beau van Erven Dorens. Een gebroken mens. Zijn gezicht verried totale radeloosheid. Met een grafstem bracht hij de gruwelijke onheilstijding: Rafael en Sylvie waren uit elkaar. Ik was niet geschokt.
Duider van dienst was Evert Santegoeds, professionele roddelmiep uit Helmond. Er waren allerlei geruchten, zeverde Evert, om vervolgens een sluitend verhaal te vertellen. Er was al langer sprake van een huwelijkscrisis. Rafael had Sylvie geslagen op oudejaarsavond. Het was nu definitief over. Tegenover Bild hadden de twee hun verhaal gedaan.
Van alles toverde Evert tevoorschijn. De column van Sylvie voor de Grazia van volgende week, waarin Sylvie prematuur verslag deed van een geslaagde oudejaarsviering. De diepere oorzaak van de breuk zou zijn dat Rafael naast de marmeren toiletpot had geplast met ene Nikki Plessen. (Voor een impressie van de vertellende Evert, zie deze oude cartoon.) Ook werden diverse deskundigen aan het woord gelaten. Hans II Kraay, telefonisch. En ook twee 'imagodeskundigen', van wie er een Sulco van Relnicht heette, of zoiets.
We zagen actuele beelden: Sylvie, die met 'mevrouw Boulahrouz' een broodje ging kopen, een mega size zonnebril op het dichtgeplamuurde gezicht en achtervolgd door cameraploegen. Alsof 'mevrouw Boulahrouz' niet zelf even naar Bäcker Bernhard kon rijden, zodat Sylvie binnen had kunnen blijven.
Ik wilde steeds wegzappen, maar op de een of andere manier moest ik blijven kijken naar deze extra uitzending. Met stijgende verbazing. Steeds bleef ik de mogelijkheid open houden dat dit allemaal een grap was, een slechte parodie op een 'echt' extra journaal. Een tweede mislukte poging van Beau de cabaretier uit te hangen. Dat hij midden in de zoveelste braakneiging van Evert in de lach zou schieten en zou zeggen: 'Sorry mensen, laten we ophouden met deze poppenkast, terug naar wat werkelijk belangrijk is.' Maar neen.
Zo was ik uiteindelijk alsnóg net zo geschokt als toen in 2004, maar dit keer niet door de gebeurtenis zelf, maar door het surrealistische karakter van de uitzending. De volstrekte vanzelfsprekendheid waarmee SBS6 dit nieuwtje tot een headline bombardeerde, een extra uitzending waard. Het stramien van de duider in de studio, de deskundige, de geïnterviewden, de herhalingen van het nieuws zelf, de beelden van vroeger, als ware het een necrologie: het was allemaal 2 november 2004 all over again, maar nu geen maatschappij-ontwrichtende moord maar een scheiding van een voetballer en zijn ook van tv bekende vrouw.
Het is goed te beseffen dat dit voor veel 'gewone', anonieme mensen de wereld van alledag is. SBS6 voldoet simpelweg aan de vraag van de kijker, en de gemiddelde SBS-kijker leeft blijkbaar in een werkelijkheid waarin de huwelijksperikelen van de Van der Vaartjes een extra journaal rechtvaardigen. Misschien wel meer dan een moord van een militante moslim op een dikke cineast.
Dat heeft niets met domheid te maken. Het zijn simpelweg twee gescheiden werelden, twee parallelle universa, met ieder hun eigen bewoners met hun specifieke interesses en desinteresses. Het zijn de twee Nederlanden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten