In 2003 verscheen het zesde, eponiem getitelde album, dat in vrijwel niets meer leek op al het voorgaande. Geen grappen en grollen meer, geen sentimentele songs over scholieronzekerheden, maar bloedserieuze en veelal stemmige tracks die de weerslag waren van het logische proces van volwassenwording en tegelijk een aanklacht waren tegen de struggles van diezelfde volwassenwording. De ernstige thematiek en dito geluid van Blink 182 kwamen voor mij - bijna scholier af - op het juiste moment. Ik groeide immers gelijkopgaand mee met mijn geliefde band, de timing was perfect. Het album werd bovendien goed ontvangen in de pers. Kortom: er leek geen vuiltje aan de lucht, na de punk en het grote publiek was Blink-182 nu klaar om in zijn derde periode met kwaliteitsmuziek ook de serieuze critici en luisteraars te veroveren.
Tot ineens het nieuws uitlekte dat Blink 182 ermee ophield. Er was ruzie in de tent, zo bleek al gauw, en alle betrokkenen wezen naar elkaar. Tom DeLonge werd als de hoofdschuldige aangewezen door de goegemeente, met zijn manager als de vermeende kwade genius. DeLonge ging verder met de band Angels & Airwaves en bracht twee megalomane, niet van zelffelicitatie gespeende albums uit, die mij nauwelijks konden bekoren. Mark Hoppus en Travis Barker vormden +44 en schreven en speelden het onbegrip en de wrok van zich af op When Your Heart Stops Beating, een wat onevenwichtig maar ook aangrijpend album, op zijn beste momenten uitmuntend in donker-sombere expressie.
Niettemin bleef de break-up wringen. In september 2007 besprak ik hier het nummer 'All of This', de samenwerking van Blink 182 met The Cure's Robert Smith op Blink 182, en betreurde daarbij nog maar eens de break-up, die na zo'n prachtig nummer extra onbegrijpelijk aanvoelde. Broeder Stefan reaguurde toen: 'En toch denk ik dat Blink 182 ooit nog bij elkaar komt, misschien omdat ze zoveel succes hebben gehad, en zolang samen zijn geweest dat ze dus niet zo lang "boos" op elkaar zijn (het zou immers de manager zijn ofzo die de boel aan het opnaaien was). Misschien wel omdat Tom's Angels & Airwaves niet een groot succes is, en +44 waarschijnlijk ook nooit zo groot zal worden'. Een echte kenner, die beste jongen, want alles wat hij hier voorspelde is nu, precies vijf jaar later, inderdaad uitgekomen: Angels & Airwaves wist de zelfgecreëerde pretenties nooit waar te maken, van +44 verscheen slechts één album en Blink-182 is inderdaad weer bij elkaar.
Er was echter wel een drama voor nodig om het laatste restje ressentiment weg te nemen, maar toch. Travis Barker overleefde in september 2008 ternauwernood een vliegtuigcrash. De drie waren toen alweer on speaking terms, maar het ongeluk betekende de definitieve aanzet tot hernieuwde muzikale samenwerking. Tom DeLonge hebben we dan wel aangewezen als degene die in 2003 de lont in het kruitvat stak, hij is ook degene geweest die de verzoening uiteindelijk definitief in gang heeft gezet, dat geven we hem na. In 2009 werd de hereniging officieel bevestigd. Toch liet een nieuw album nog twee jaar op zich wachten, maar vorig jaar was het dan eindelijk zover: Neighborhoods lag in de winkels.
Vreemd genoeg was ik niet meteen geestdriftig en stond ik niet te springen om de cd te beluisteren. Waarschijnlijk was ik bang teleurgesteld te worden, vreesde ik dat die achtjarige stilte mijn toewijding aan Blink 182 ernstig had aangetast. Zou ik de muziek nog weten te waarderen, na acht jaar intensieve omgang met nieuwe, andere bands en natuurlijk ook acht jaar levenservaring erbij. Moet de band van je jeugd niet eerst en vooral de band uit je jeugd blijven? Nieuwsgierigheid en loyaliteit wonnen het uiteindelijk van de genoemde bezwaren en afgelopen zomer startte ik Neighborhoods voor de eerste keer in.
Een achtbaan van emoties is schromelijk overdreven, maar de eerste klanken van de opener, 'Ghost on the Dancefloor', riepen meteen een keur aan associaties en gevoelens op, zo'n beetje de hele voorgeschiedenis, inclusief de acht Blinkloze jaren: de drumbeat van Barker is meteen weer helemaal Blink, net als de snelle gitaarriff van DeLonge - we zijn weer thuis -, maar dan klinkt daar opeens een synthesizer doorheen en waan ik me midden in The Killers; de jaren laten zich meteen gelden. Ik bedoel niet zozeer dat Blink 182 zich heeft laten inspireren door de nieuwe voorhoede, maar veeleer dat ik zelf zoveel meer bagage heb dat ik deze cd onwillekeurig afzet tegen wat er de voorbije acht jaar allemaal is gebeurd in de moderne rock.
Het refrein van het tweede nummer, 'Natives', wordt gezongen door Hoppus, de eerste keer dat we hem horen. Ik heb Hoppus altijd een een interessanter zanger gevonden dan DeLonge. Hoppus' stem is weliswaar monotoon, maar naar mijn smaak wel intenser en sympathieker dan de altijd wat pathetische DeLonge. 'Natives' is een behoorlijk stevig nummer, in de lijn van explosies als 'Go' en 'Stockholm Syndrome' op Blink 182. Neighborhoods is sowieso een hard album. Geen ballads, veel energieke en snelle liedjes. Een snoeihard nummer als 'Heart's All Gone' is zelfs pure metal te noemen.
De enige twee rustigere nummers zijn 'Up All Night' en 'After Midnight'. De eerste begint nog stevig, maar de coupletten en bridges zijn meer gepolijst, en ook tekstueel sterk: 'I struggle through each and every year' zingt DeLonge overtuigend in de bridge, en het tweede couplet heeft intrigerende regels als 'Everyone's cross to bear's a crown they wear on endless holiday' en 'Everyone lives to tell the tale of how we die alone some day'. 'After Midnight' heeft een briljant gitaarloopje dat heel geniepig in je hoofd gaat zitten. Het drumintro van Travis doet trouwens denken aan het beste van Box Car Racer, Barker en DeLonge's zijproject uit 2002. Ook qua zang is dit nummer origineel en gedurfd, met een voor de verandering ingetogen en bijna verlegen zingende DeLonge.
De enige twee rustigere nummers zijn 'Up All Night' en 'After Midnight'. De eerste begint nog stevig, maar de coupletten en bridges zijn meer gepolijst, en ook tekstueel sterk: 'I struggle through each and every year' zingt DeLonge overtuigend in de bridge, en het tweede couplet heeft intrigerende regels als 'Everyone's cross to bear's a crown they wear on endless holiday' en 'Everyone lives to tell the tale of how we die alone some day'. 'After Midnight' heeft een briljant gitaarloopje dat heel geniepig in je hoofd gaat zitten. Het drumintro van Travis doet trouwens denken aan het beste van Box Car Racer, Barker en DeLonge's zijproject uit 2002. Ook qua zang is dit nummer origineel en gedurfd, met een voor de verandering ingetogen en bijna verlegen zingende DeLonge.
Bij vlagen is Neighborhoods een voortzetting van de weg die met het eponieme album was ingeslagen, maar helaas horen we ook regelmatig een terugkeer naar Take Off Your Pants and Jackets, bijvoorbeeld in 'Wishing Well', 'Kaleidoscope' en 'This Is Home', een rijtje zwakke nummers, met simpele ritmes en slappe teksten, en zelfs enkele la-da-da-da's. 'Love Is Dangerous' trekt het niveau alsnog een flink stuk omhoog. Het is een echt +44-nummer: donker van toon, mismoedige zang, sombere tekst: 'I've had it, with this damn double vision / My hand's swollen, I can't keep holding on. / My heart's sinking, and stuck in deadly rhythm / I can't fake it, I can't, can't brush it off.'
Neighborhoods vergt aardig wat geduld van de luisteraar, het duurt lang voor je erin komt. Eenmaal vertrouwd met het album ontplooit ongeveer de helft van het totale aantal songs zich tot pure klasse en een aangename mix van het vertrouwde Blink 182-geluid en nieuwe invloeden en ideeën. De andere helft blijft middelmatig, voorspelbaar, saai. Acht jaar stilte heeft zeker een grote impact gehad. De mannen hebben oprecht getracht de draad op te pakken waar ze die acht jaar geleden hebben laten liggen, maar tegelijk merk je dat ze alle drie hun eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt en daarvan proberen te getuigen op dit album. Dat is een proces van geven en nemen geweest en heeft nog niet echt een tot een nieuwe synthese geleid, terwijl er ook thematisch weinig lijn in zit.
Mark Hoppus, Tom DeLonge en Travis Barker hebben het oude Blink-182-gevoel weer willen oproepen en tegelijkertijd hebben ze rekenschap willen geven van de voorbije acht jaar om opnieuw een betekenisvolle positie te kunnen innemen in het muzikale landschap. Ze hebben met andere woorden gepoogd iets van de goeie ouwe tijd op te roepen én zich een bijdetijdse band te tonen. Neighborhoods ademt in alles dat hinken op twee gedachten, wat het tot het tegendeel van een compromisloos album maakt: het is een 'veilig' album zonder echte uitschieters. Daarmee sluit het album paradoxaal genoeg heel goed aan bij mijn luisterervaring: het is Blink 182 waar ik naar luister, maar tegelijkertijd ook niet meer.
Cijfer: 7.0
Mark Hoppus, Tom DeLonge en Travis Barker hebben het oude Blink-182-gevoel weer willen oproepen en tegelijkertijd hebben ze rekenschap willen geven van de voorbije acht jaar om opnieuw een betekenisvolle positie te kunnen innemen in het muzikale landschap. Ze hebben met andere woorden gepoogd iets van de goeie ouwe tijd op te roepen én zich een bijdetijdse band te tonen. Neighborhoods ademt in alles dat hinken op twee gedachten, wat het tot het tegendeel van een compromisloos album maakt: het is een 'veilig' album zonder echte uitschieters. Daarmee sluit het album paradoxaal genoeg heel goed aan bij mijn luisterervaring: het is Blink 182 waar ik naar luister, maar tegelijkertijd ook niet meer.
Cijfer: 7.0
Geen opmerkingen:
Een reactie posten