[Lustrumweek]: Toekomst?

Vandaag rondt zoggel.blogspot.com dan werkelijk de kaap van vijf jaar en gaat het blog zijn zesde jaar in. Wat brengt de toekomst? Dat weet niemand natuurlijk, maar tot tenminste 21 december van dit jaar hoop ik nog wel door te kunnen gaan... Er zijn voorts enkele plannen. Daar kan echter vanalles tussenkomen. Voor al het volgende geldt dus: ijs en weder dienende, bij leven en welzijn, Deo volente.

In ieder geval zullen enkele langlopende series gecontinueerd worden die verzekerd zijn van een gestage aanvoer: de boekenrubrieken Recent Proza en Lezen, Lezen, Lezen en de weeksluiting Zeven Dagen Lang, die elke week wonderwel toch weer vol raakt. Verder zal de Encyclopedie van de Somberheid heus zo nu en dan nog wel aangevuld worden met een nieuw lemma.

De populaire rubriek Vergane Glorie verdient ook een voortbestaan, maar de spoeling blijkt toch dunner dan verwacht. Tot slot zijn persoonlijke rapportages als het jaarlijkse, hier en daar aangedikte, daar en hier opgekuiste Vakantieverslag en de WK- en EK-kronieken onmisbaar. Al zal het EK van dit jaar door allerlei persoonlijke beslommeringen waarschijnlijk minder geboekstaafd kunnen worden dan voorgaande grote toernooien.

Dan zijn er nog twee wat grotere projecten die al enigszins in de steigers staan. Binnenkort hoop ik de Zoggel Top 100 Nederlandse Cabaretiers te presenteren, een lijst van wonderbaarlijk naar weerzinwekkend, inclusief komieken en exclusief (schijn)doden. Daarnaast zal ik aandacht besteden aan de tiende verjaardag van de moord op Pim Fortuyn, op 6 mei. Want hoe ik het ook wend of keer, zijn opkomst, zijn overlijden en de nasleep van zijn revolutie vonden plaats toen ik 15, 16, 17 was, volgens mij toch dé fase waarin je politiek bewust wordt, en als dusdanig dus onvermijdelijk van doorslaggevend belang voor mijn wereldbeeld en vorming.

Tot slot zou ik graag nog meer verhalen maken over bijzondere figuren uit de muziekgeschiedenis in de lijn van de stukken over Roy Orbison, Steve Marriott en Frankie Lymon. Verder onthoud ik me maar van al te concrete wensen en voornemens. De ervaring leert toch dat de actualiteit het meeste materiaal levert. Er zullen ongetwijfeld politici, columnisten, opiniemakers, geertwilderscommentatoren, journalisten, presentatoren, tafelheren en andere figuren blijven opduiken die schreeuwen om corrigerend commentaar.

Laat ik voor nu het lot maar niet verder provoceren of op een idee brengen. Want zoals het bij Death Cab for Cutie zo mooi heet: ‘Every plan is a tiny prayer to Father Time.’