Een foto van vroeger

Gistermiddag won Manchester United in de 3e ronde van de FA Cup in een spannende derby met 2-3 bij rivaal Manchester City. Hoogtepunt van de wedstrijd was de invalbeurt van Paul Scholes in de 59ste minuut. Scholes was eind vorig seizoen gestopt, maar hij miste het spelletje en keerde terug. De rossige mannetjesputter kwam op het middenveld naast Ryan Giggs te spelen. Daarmee was het even of de tijd stil heeft gestaan.

De 37-jarige Scholes en de 38-jarige Giggs spelen al mijn hele bewuste leven voor United. Mijn vroegste voetbalherinneringen gaan terug tot 1993/1994 en Scholes en Giggs maakten toen al geregeld hun opwachting in het eerste elftal van de Red Devils. Onder meer door deze spelers werd ik fan van Manchester United. De euforie was groot toen de mannen van Alex Ferguson in 1999 de Champions League wonnen met een 2-1 zege op Bayern München. Ik kan het dreamteam van dat jaar nog moeiteloos opdreunen: Schmeichel; G. Neville, Johnsen, Stam, Irwin; Beckham, Keane, Scholes, Giggs; Cole en Yorke. Met als wissels P. Neville, Blomqvist, Butt, Solskjaer en Sheringham.

Die finale, het lijkt soms eeuwen geleden. De meeste spelers van toen zijn inmiddels gestopt, na nog een meer of minder succesvolle voortzetting van hun carrière elders. United is in de grijpgrage handen van de Glazers gekomen, de gewonnen Europese finale van 2008 had bij lange na niet de impact van die bizarre eindstrijd van 1999, anonieme spelers zijn gekomen en gegaan. Alleen Ferguson zit er nog altijd - de kauwgomvoorraad is oneindig - én dus Scholes en Giggs.

Het laatste nummer van VI bevat een mooi verhaal over leven en werken van Giggs, de bescheiden Welshman die ontroert, emotioneert, simpelweg door er te zijn, door er nog altijd te zijn. Alles uit je kindertijd en uit je jeugdjaren verdwijnt, gaat verloren, blijft achter. Het is alsof Giggs een gaatje in de tijd heeft gevonden waar hij heel geniepig doorheen is geglipt: hij behoort tot een voorbije tijd, maar toch is hij er nog steeds. Een anachronisme, maar wel een heel mooi anachronisme. Nostalgie tastbaar gemaakt. Ik kom er maar ronduit voor uit: een brok in de keel krijg ik er van, steeds weer.

Wat me echter het meest trof was een foto die was afgedrukt bij het artikel:

Het eerste deel van het bijschrift luidt: 'In 1992 als winnaar van de Youth FA Cup.' We zien de coach, Eric Harrison, met zeven jonge gastjes op een rij poserend. Met een mengeling van ongemak en zelfvertrouwen kijken ze in de lens. Ik ga de rij af. Giggs, Nicky Butt, David Beckham. De gouden jeugd. Gary en Phil Neville, Scholes. Alle bekende gezichten, op deze afbeelding pas aan de vooravond van hun zegetocht. Maar de laatste in de rij herken ik niet. Wie is toch die even ondeugend als bleu achter Scholes uit loerende jongen? Het bijschrift geeft 'Terry Cooke'. De naam doet geen enkel belletje rinkelen.

Terry Cooke blijkt de trieste verliezer van het verhaal te zijn. Als zijn teammaatjes een voor een doorbreken in United 1 lijkt het voor hem ook nog slechts een kwestie van tijd. De rechtermiddenvelder ziet echter op zijn positie Beckham wekelijks schitteren. Cooke wordt verhuurd aan Sunderland en Birmingham en na weer een seizoen zonder speeltijd ook aan Wrexham en zelfs Manchester City. Die laatste stap is symbolisch: de poorten van Old Trafford sluiten zich definitief achter Cooke, die in vaste dienst van het dan op een lager niveau acterende City treedt. Ook daar weet hij echter geen doorbraak te forceren en Cooke wordt achtereenvolgens aan Wigan, Sheffield Wednesday en Grimsby verhuurd. City promoveert in 2002 naar de Premier League, Cooke blijft achter. Hij belandt uiteindelijk in Amerika, Australië en zelfs Azerbeidzjan, waar zijn anonieme carrière vorig jaar tot een roemloos einde is gekomen.

Zo ging aan Terry Cooke de glorie voorbij. Die ene foto is feitelijk het enige wat hem nog bindt aan die gouden generatie. En tegelijkertijd zal hij voor altijd die ene jongen op de foto zijn die het níet heeft gered. Butt en Phil Neville werden weliswaar nooit écht vaste waardes, maar zij speelden ieder wel honderden wedstrijden voor Man Utd. Beckham werd meer dan een topvoetballer, hij werd een internationaal icoon. Gary Neville beëindigde vorig jaar zijn loopbaan na 602 officiële wedstrijden voor United, Scholes had er 676 op zijn naam staan.

De teller staat bij Giggs inmiddels op 894. Ongekend. In een tijd waarin spelers van club wisselen dat het een aard heeft, waarin steenrijke tycoons massaal clubs overnemen, waarin de VI zijn toevlucht neemt tot astrologie om Louis van Gaal zwart te maken, in zo'n wispelturige en chaotische tijd is de aanwezigheid van Ryan Giggs een verademing.

Zijn contract loopt eind dit seizoen af. Giggs heeft de club laten weten graag nog een seizoen bij te tekenen.