Charlie Sheen: wachten op de aftiteling

Charlie Sheen is hot news. Of 'trending topic', zoals dat tegenwoordig heet. De best betaalde televisieacteur van het moment is na aanhoudend subversief gedrag ontslagen door zijn werkgever Warner Bros. Sheen kampt met drank- en drugsproblemen en maakte daarmee de opnames van nieuwe afleveringen Two and a Half Men onmogelijk. Een reeks bizarre interviews en vermeend beledigende opmerkingen aan het adres van de producer waren de druppel.

De hele soap rondom Sheen is even boeiend als verwarrend. Dat komt in de eerste plaats doordat Sheen in de serie zichzelf speelt. Maar dat is slechts de helft van het verhaal. Sheen leeft op zijn beurt namelijk ook het leven van zijn personage. In het echte leven gelden echter andere wetten.

Ik mag graag naar Two and a Half Men kijken. Superieure humor, een evenwichtig stel uitgesproken personages, venijnige woordgrappen, kortom: een uitstekend 19.30 uur-alternatief voor De Wereld Draait Door als Jan Mulder daar weer zit te ijlen, of als Felix Rottenberg er weer eens met zijn armen over elkaar bestudeerd moeilijk zit te kijken.

Charlie Sheen speelt in Two and a Half Men Charlie Harper, een flierefluiter met een voorliefde voor vrouwen en bourbon. Harper heeft een dik huis in Malibu, gekocht met geld dat hij heeft verdiend als componist van reclamejingles en als schrijver van kinderliedjes. Niet alleen zijn voornaam heeft Sheen gemeen met zijn personage, ook de levensstijl van Harper is gebaseerd op die van Sheen. Die wisselwerking tussen fictie en werkelijkheid draagt bij aan de beleving van de serie. Je weet als kijker dat je naar een fictioneel verhaal zit te kijken waarin de acteur tegelijkertijd een karikatuur van zichzelf neerzet.

Nu Sheen totaal lijkt te ontsporen werkt dat dubbele perspectief ook andersom: Sheen gedraagt zich nu als een karikatuur van zijn personage, maar tegelijkertijd weet je dat je nu naar de echte man zit te kijken. Hij blijft Charlie Sheen. En dat is lichtelijk verwarrend.

Als Charlie Harper weer eens alles in het honderd laat lopen, als zijn drankgebruik zijn gezondheid in gevaar brengt, als zijn vrouwenverslinden hem verstrikt in een onontwarbare relationele kluwen, dan weet je als kijker: morgen is er weer een aflevering. Charlie Harper begint weer op nul, alles is weer mogelijk. Het zijn de wetten van de sitcom: je kunt het zo gek niet bedenken of alles eindigt met een dikke vette punt. De acteur kan altijd weer opnieuw beginnen, elke nieuwe aflevering begint hij met een schone lei.

Onwillekeurig ga je dat procedé nu toepassen op Charlie Sheen. En diens situatie vervolgens weer op Charlie Harper. Maar Sheens leven is niet zo cyclisch als dat van Harper. De ongerijmdheden tussen Sheen en Harper doen al oneigenlijk aan. Harper heeft een meisje bezwangerd, hij is ten einde raad, maar aan het eind van de aflevering blijkt ze toch niet in verwachting / is hij toch niet de vader, en alles komt goed. Elke keer weer. In werkelijkheid heeft Sheen al vier kinderen bij twee vrouwen en is een recente one night stand zwanger geraakt. Harper raakt de bourbon elke dag flink, maar van de drugs blijft hij af. Er is steeds een limiet waar hij net niet overheen gaat, hij is de situatie en zijn leven steeds volledig meester. In werkelijkheid is Sheen een notoire drugsgebruiker en lijkt hij de controle over zijn leven nu geheel kwijt te zijn.

En daarmee 'klopt' ook Two and a Half Men opeens niet meer. Die superieure Charlie, die boozing ass wrangler die steeds weer het geluk aan zijn kont heeft hangen, die is ineens geen karikatuur meer van zijn speler. Hij is zijn tegenhanger, zijn negatief geworden.

Als je nu naar Charlie Sheen kijkt, denk je: maar hij heeft uiteindelijk toch alles onder controle? En als je nu naar Charlie Harper kijkt, denk je: maar hij is de controle toch kwijt?

Het is een aardig concept, de acteur die een karikatuur van zichzelf speelt, maar het gaat mis wanneer de acteur van de weeromstuit een karikatuur van zijn personage wordt. De fictionele wereld als uitvergroting van de realiteit is een veilige wereld, want er is altijd het vangnet van de aftiteling. De realiteit als uitvergroting van de fictie is een gevaarlijke wereld, want het vangnet ontbreekt. Charlie Sheen acteert nu Charlie Harper, meer dan ooit. Maar de aftiteling blijft achterwege. Of het moet binnenkort die ene finale aftiteling zijn.