Van Rob van Essen las ik eerder de roman Visser. Een vlot verhaal dat een beetje gebukt ging onder een warrige vermenging van absurdisme en engagement. Het korte verhaal is een genre waarin Van Essen beter uit de verf komt. Van de twintig die er in Elektriciteit staan zijn er zeker vijftien erg goed.
'Scipio's laatste woorden' lijkt wel een stijlpastiche op Dijkshoorn. 'Lopend water' is net zo beklemmend als een verhaal van Kehlmann. 'Iemand anders' heeft het prettig gestoorde van Biesheuvel. 'Doe de Hotel California' doet denken aan de muziekmelancholie van Thomas Verbogt. Vier voorbeelden van geslaagde navolgingen, maar Van Essen is zeker geen epigoon. Hij beschikt over een eigen geluid.
Het sterkst vind ik de 'actuele' verhalen. Vooral 'Een vage gestalte' maakt diepe indruk. Het gaat over een man wiens buurvrouw wekenlang dood in haar woning heeft gelegen. De media en de mensen spreken er schande van. Als hij door het raam schuchter naar de voor de woning te hoop gelopen pers kijkt en een camera op zich gericht ziet, trekt hij in een reflex het gordijn dicht. De man verwordt zo tot de verpersoonlijking van de verhuftering van Nederland. Hij ziet het aan zich voltrekken, zonder er veel aan te kunnen doen.
Ook de melancholisch zingende nabij-historische verhalen zijn prachtig. Een ik-verteller die terugblikt op de lange fietstochten met zijn oom Evert, een steile hippie die het vooruitgangsgeloof van de vroege jaren zestig krampachtig verdedigde tegen 'de conservatieve reactie van 1966'. Een gescheiden vader die zijn zoon bij diens achttiende verjaardag wil fotograferen voor de appelboom in de tuin van het huis waar hij is opgegroeid. De boom blijkt omgezaagd, zoals ook het huwelijk en de hele broze idylle.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten