Gestrekt been

I

Nigel de Jong is verwijderd uit de selectie van Oranje. Bert van Marwijk liet De Jong weten dat hij hem niet selecteert naar aanleiding van de commotie die is ontstaan nadat Hatem Ben Arfa (Newcastle) een dubbele beenbreuk had opgelopen na een tackle van De Jong. Het is niet de eerste keer dat de middenvelder een tegenstander ernstig blesseert met een doldrieste actie. Na de beenbreuk van de Amerikaan Stuart Holden en de karatetrap op borsthoogte tegen Alonso is dit de spreekwoordelijke druppel. Nigel de Jong kan zich blijkbaar niet beheersen.

Toch is het wat wrang dat juist dit incident desastreuze gevolgen heeft voor de speler. Wie de beelden terugkijkt ziet immers een gematigde tackle, zeker naar De Jongs maatstaven. Hard, overmoedig, maar zeker niet bewust gemeen. Geen enkelbreker, geen gestrekt been, geen karatetrap. Ben Arfa’s been klapt zeer ongelukkig dubbel onder De Jongs standbeen. Het is verhelderend om eens naar de reacties in Engeland te kijken. Zondagavond zag ik Match of the Day 2, met name om die even briljante als ongeloofwaardige uitslag Liverpool-Blackpool 1-2 te verifiëren, maar ook om de tackle van De Jong te zien, desnoods door mijn wimpers. Maar zo vreselijk zag die er niet uit. Dan waren de reacties in de BBC-studio na afloop in zekere zin schokkender. Presentator Colin Murray sprak doodserieus van een ongelukkige botsing en analist Lee Dixon noemde de tackle hard maar fair en stelde zich de vraag of De Jong hier iets fout deed. Het antwoord was nee, dit was een duel dat hij simpelweg móest aangaan. Clarence Seedorf onthield zich wijselijk van commentaar.

Ongelukkig dus, en toch meen ik dat De Jong terecht huisarrest krijgt van Van Marwijk. Hij is immers een speler die al onder een vergrootglas ligt. De Engelse mores geven hem misschien het idee dat hij de juiste mentaliteit heeft, maar laten we eerlijk zijn: tegenover deze faire tackle die ongelukkigerwijs een beenbreuk heeft opgeleverd staan tientallen dwaze tackles die op miraculeuze wijze geen ernstig leed hebben toegebracht aan de tegenstander. Hij weet precies hoe ver hij kan gaan, zegt de Jong zelf, maar het feit dat hij achttien van de twintig keer heel goed wegkomt met een gevaarlijke actie compenseert niet die paar gevallen waar het wél gruwelijk fout is gegaan.

II

Een dag later viel er alsnog een gestrekt been waar te nemen op de Nederlandse televisie. Dader was dit keer Jan Mulder. Hoofdonderwerp van De Wereld Draait Door was het CDA-congres en dat was uiteraard gratis prijsschieten voor Mulder, die overigens de laatste tijd wel erg vaak tafelheer mag spelen.

Nu bood het CDA-congres inderdaad voldoende voer voor lacherigheid en hoofdschudden. Ik heb me kostelijk vermaakt met al die dolle wethouders, krakende raadsleden en dichtende partijdebielen. Mulder had het echter gemunt op twee van de in totaal drie authentieke momenten. Hannie van Leeuwen liet hij terecht buiten schot, maar zijn pijlen richtte Mulder op Verhagen en Eurlings. Blijkbaar werd er her en der getwijfeld aan de echtheid van Verhagens emotie. Als je onder zware druk een enorme hal met vierduizend verhitte leden moet toespreken en je ziet je 81-jarige vader op de eerste rij zitten, je vader in wiens voetsporen je bent getreden en die je nu bemoedigend toeknikt, dan is er volgens mij geen enkele reden om aan de oprechtheid van de emotie van het moment te twijfelen. Maar blijkbaar is het beeld van de kille machtspoliticus – die Verhagen ook is, laat dat duidelijk zijn – zó sterk dat men hem elk beetje menselijkheid bij voorbaat ontzegt.

Maar Jan Mulder was nog niet klaar, zijn gestrekte been bewaarde hij voor Eurlings. Diens donderspeech was een van de weinige echt indrukwekkende spreekbeurten op het congres. De hal werd wakkergeschud, nog eens met de neus op de feiten gedrukt. Alleen Eurlings’ belofte nooit lid te zullen worden van de PVV was nogal gratuit als je beseft dat het hier een partij betreft die überhaupt niet met een ledensysteem werkt. Maar afijn, Mulder moest kotsen en dan vooral van Eurlings’ ‘foute uitstraling’. Hij weigerde deze term nader toe te lichten, maar uit de context bleek hij hiermee te doelen op het overmatig theatrale gedrag en het gladde, snaakse jongensgezicht van de demissionair minister met het zuidelijke accent.

Wat een gotspe. Jan Mulder is wel de laatste die iemand mag aanvallen op theatraal effectbejag. Jan Mulder, de man die de diepe zucht en het lijzige geweeklaag tot kunst heeft verheven, de man die elke lichte wrevel onmiddellijk promoveert tot knagende ergernis. Zoek in het woordenboek onder theatraal en je vindt de naam Jan Mulder. Zijn afkeer van de verschijning van Eurlings is eveneens een fraai staaltje selectieve verontwaardiging als je bedenkt dat Mulders politieke held uitgerekend Kees Vendrik is, die met zijn piekhaar en anarchistisch oorringetje zo weggelopen lijkt uit een zojuist ontruimd kraakpand FOTO. Vendrik is inhoudelijk zeer sterk, maar dat zie je ook niet als je voor het gemak maar even net als Jan Mulder blijft hangen bij de buitenkant.

Jan Mulder schijnt zelf altijd een sierlijke middenvelder te zijn geweest, het tegenbeeld van Nigel de Jong, maar nu vloog hij er als de nummer 6 van het huidige Oranje in. Onbeheerst, ruw en op kniehoogte. Nigel de Jong wordt een afkoelingsperiode gegeven, misschien moet DWDD maar eens hetzelfde doen met Jan Mulder.