De meningen over deze zaak zijn sterk verdeeld. Voorstanders van vervolging zijn blij dat Wilders eindelijk veroordeeld kan worden en dat nu helder kan worden waar de grenzen van de vrijheid van meningsuiting liggen. Tegenstanders vinden dat de politicus de mond wordt gesnoerd en spreken van een politiek proces.
Zelf voel ik veel voor het standpunt van Joost Zwagerman. De schrijver en opiniemaker is principieel van mening dat Wilders in het politieke en maatschappelijke debat bestreden moet worden en niet in de rechtszaal. Justitie moet louter oordelen over misdadigers, aldus Zwagerman. Daar valt tegenin te brengen dat juist in een rechtszaak bepaald wordt of iemand een strafbaar feit heeft gepleegd en daarmee een misdadiger is, en dus nooit van tevoren iemand uitgesloten zou kunnen worden van rechtsvervolging. Maar intuïtief voelen we aan dat Zwagerman gelijk heeft.
Geert Wilders zal altijd als winnaar uit de zaak tevoorschijn komen. Dat neemt niet weg dat wie zijn uitspraken overziet moet concluderen dat hij inderdaad meermaals de grenzen van het betamelijke heeft overschreden. Maar nogmaals, het is niet aan de rechter om dat af te straffen maar aan de andere partijen en de kiezer. Bovendien is deze week duidelijk geworden dat de straffe oneliners van Wilders in feite niet meer dan retorische foefjes zijn.
HP/De Tijd publiceerde namelijk het eerste deel van de dagboeknotities van de infiltrante. Journaliste Karen Geurtsen wist als zogenaamde stagiaire door te dringen tot de hoofdkwartieren van de PVV en kon daar enkele maanden rondsnuffelen. De undercoveractie zorgde voor veel ophef. De ingezondenbrievenrubriek staat vol met zowel enthousiaste brieven van bewonderaars als woedende epistels van Wilders-aanhangers. Wilders sprak zelf na de onthulling van de zoveelste misselijkmakende actie van de linkse media. Dit geeft ook meteen aan in wat voor identiteitscrisis het zieltogende HP/De Tijd verkeert. Het traditioneel linkse opiniemagazine werd steeds meer gezien als de spreekbuis van het nieuwe rechtse populisme. Nu wordt het blad weer bijna het lidmaatschap van de linkse kerk aangewreven.
De actie van Geurtsen had als doel uit te vinden hoe gevaarlijk de PVV is. Haar reportage stelt de mensen wat dat betreft enigszins gerust. Het blijkt de tactiek te zijn van Wilders en de zijnen om met uiterst provocerende uitspraken media-aandacht te genereren. In werkelijkheid zal de soep niet zo heet worden gegeten, zo blijkt uit de instructies van PVV'er Raymond van Roon, de stagebegeleider van Geurtsen:
het gaat om de media-aandacht die je ergens mee kunt verdienen. De islam is slecht, de regering is slecht, andere partijen zijn slecht. En de PVV is natuurlijk goed. Dat is het uitgangspunt. Wij praten intern hier misschien wel genuanceerd over zaken, maar niet naar buiten toe. Dan valt iedereen in slaap, journalisten als eersten. Snap je?
In feite is deze tactiek weinig onheilspellend, integendeel. De grote slechteriken uit de geschiedenis pasten eerder de omgekeerde tactiek toe: met een relatieve nuance aan de macht geraken om vervolgens met ongekende terreur toe te slaan. Ook wat betreft de onzinnige 'kopvoddentaks' blijkt men intern van mening dat dit te ver gaat. Naar de media zal deze nuance echter nooit gecommuniceerd worden, want de PVV leeft bij de gratie van schokkende uitspraken.
Opgelucht adem halen dan maar? Dat nu ook weer niet. We leven immers in een mediacratie waarin de retoriek van het beeldscherm meer en meer de werkelijkheidsbeleving en de mentaliteit van de mensen bepaalt. Het stelletje idioten dat voor de rechtbank stond te schreeuwen - dat overigens naar mijn mening niet representatief is voor de gemiddelde Wilders-sympathisant - gaf wat dat betreft een misselijkmakend inkijkje in hersenloos Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten