De toorn van Agnes

Toen ik laatst in Word het woord 'posteriori' typte, gaf de spellingchecker gek genoeg aan dit woord niet te kennen. Hij had één suggestie: 'potverdorie'.

Aan dat woord moest ik denken toen ik afgelopen vrijdagavond toch maar even afstemde op de berichtgeving over de Europese verkiezingen. Steen en been klaagden ze, de politici en commentatoren. Geert Wilders had weer eens een succesje geboekt door met zijn PVV vier zetels in de wacht te slepen in het Europese Parlement. Barry Madlener was de lijsttrekker, maar alle aandacht ging uit naar Wilders zelf. Hij stond ook wel zeer prominent naast - eigenlijk schuin vóór - Madlener op de verkiezingsposter, dat dan weer wel (pr-medewerker: 'Geert, zetten we Barry alleen op de poster of moet jij erbij?'; Wilders: 'Wie? Barry?'; pr-medewerker: 'Ik weet genoeg').

Na de uitslag mochten de fractievoorzitters Van Geel (CDA), Hamer (PvdA), Rutte (VVD), Kant (SP), Halsema (GroenLinks), Pechtold (D66) en Wilders (PVV) met elkaar in debat. Dieptepunt was het optreden van Agnes Kant, die als een kenau vloekend en tierend tekeerging. Witheet van woede was de rode roergangster. Op Christus is het nog even wachten, de antichrist was alvast voor even op aarde. Het schuim stond Kant nog net niet op de lippen. Ik hoop niet dat Jan Marijnissen voor de tv zat, hij zou er spontaan wéér een hartaanval van hebben gekregen. Alexander Pechtold haalde zijn stokpaardje weer van stal: het bestrijden van Wilders. D66 heeft daarmee wel een primeur: het is de eerste oppositiepartij die oppositie voert tegen een andere oppositiepartij.

Pechtold verwijt Wilders goedkoop te scoren door alleen maar kritiek te hebben op moslims en niet met oplossingen te komen. Fair enough, maar Pechtold vergeet voor het gemak even dat hij net zó simplistisch bezig is: de indrukwekkende wederopstanding van D66 in de peilingen is alleen maar het gevolg van Pechtolds kritiek op Wilders. Wat de oplossingen van D66 dan wel mogen zijn, weet niemand. Dat kan ook niemand weten, want Pechtold komt nooit los van Wilders. Zonder Wilders is hij niets. Wilders, ergo sum, moet Pechtold constateren als hij in zijn innerlijke spiegel kijkt.

Dat was dus niks, dat debat, ook door het rumoer dat op de achtergrond werd veroorzaakt door hevig borrelende politici. Snel weggezapt. Op TMF klonken de rustgevende klanken van 'Sky and Sand' van Paul Kalkbrenner, de soundtrack van de film 'Berlin Calling'. Die film gaat over een DJ, gespeeld door dezelfde Kalkbrenner, die graag beroemd wil worden, maar hier niet in slaagt en uit wanhoop verslaafd raakt aan drugs. Dus: de echte Paul Kalkbrenner is een onbekende DJ die nu doorbreekt met een soundtrack voor een film over een onbekende DJ die niet doorbreekt. Mooi.

Na 'Sky and Sand' verscheen Jeff Buckley weer in beeld. TMF draaide de video van Buckley's somber-donkere 'Hallelujah'. Buckley overleed in 1997, 'Hallelujah' is uit 1993. En nu, in 2009, zendt TMF ineens dit nummer meerdere keren per dag uit, zonder enige aanwijsbare reden. Wie het weet mag het zeggen. Dan toch maar weer even teruggezapt naar de ziedende Agnes Kant. Bijkans ontploffend beet ze Wilders toe dat de SP absoluut níet met de PVV wil regeren.

Potverdorie, wat een verrassing.