[N64]: Rush 2

In 2007 besprak ik a.d.h.v. de top 25 van een zelfgemaakte lijst de muziek uit mijn jeugd. In 2008 ging een een tweede serie in de categorie 'wenken voor een toekomstige biograaf' van start, met als onderwerp de Nintendo 64-games. Ook in 2009 loopt deze serie nog. Met welke spellen bracht ik menige regenachtige middag (maar ook als de zon scheen) op mijn kamertje door? Geen toplijst deze keer, maar in chronologische volgorde en in interviewvorm. In aflevering 11: Rush 2.




Rush 2? Ik moet Rush 1 gemist hebben.
Die heb ik nooit gekocht of gespeeld. Rush 2 is het vervolg op San Francisco Rush en heeft als ondertitel Extreme Racing USA.
Klinkt stoer.
De ondertitel dekt de lading van het spel wel aardig. Zeven Amerikaanse steden zijn het decor van niet al te realistische autoracewedstrijden. In Seattle, Las Vegas, New York Uptown, New York Downtown, Los Angeles, Hawaii en Alcatraz race je als speler met een rotvaart over highways, boulevards en avenues, zonder de wetten van de zwaartekracht al te serieus te nemen.
Rush 2 is dus meer een arcade dan een simulatie?
Inderdaad, het is geen Gran Turismo. Alles draait om de metershoge en -verre jumps en het opsporen van de vele shortcuts.
Die elementen zijn ook verantwoordelijk voor de levensduur van het spel?
Ja, grotendeels. Sommige shortcuts zijn enorme binnendoorroutes. Als je langs de weg een opening ziet, is de kans groot dat je vervolgens enkele minuten door straatjes, weilanden, waterwegen of over flatgebouwen aan het scheuren bent.
Flatgebouwen?
In Seattle kun je via een shortcut een enorme drievoudige jump over enkele gebouwen maken. Met een dosis stuurmanskunst en een dosis geluk land je elke keer precies goed. Vaak gaat het mis en explodeert je auto.
Wat is de kwaliteit van het aanbod aan auto's?
Geen idee, eerlijk gezegd. Schijnbaar is elke auto in het spel het equivalent van een werkelijk bestaande auto. Ik weet alleen dat je ze op tientallen manieren kunt veranderen, zowel qua uiterlijk als qua techniek, en dat ze erg hard gaan. Dat is een groot pluspunt van Rush 2. De makers zijn erin geslaagd het gevoel van snelheid overtuigend in te bouwen in de game. De knoppen op de controller hebben maar twee standen: ingedrukt of niet-ingedrukt, maar je betrapte jezelf erop de A-knop die het gas regelt toch nog iets verder in te willen drukken, als betrof het een gaspedaal.
De hamvraag: kunnen we spreken van een goede of uitstekende game?
Nee. De graphics zijn niet om over naar huis te schrijven, de geluiden zijn onder de maat, de soundtrack waardeloos en veel diepgang zit er ook niet in Rush 2. Je hebt het snel in de vingers en een leercurve ontbreekt.
Typisch arcade.
Misschien wel ja. Je kunt je prima vermaken met Rush 2. Alle banen kunnen naast in de gewone variant ook in omgekeerde richting en gespiegeld (2x) worden gereden. Ook de 'Stunt' track waar je al jumpend en salto's makend in je eentje een paar minuten een oefening mag uitvoeren is de moeite waard. Dat is wat er blijft hangen van Rush 2: lekker hard racen, beuken en jumpen. En de Beatles.
De Beatles?
Ik kocht ooit een verzamelcd met nummer één-hits van de Beatles. Die draaide ik vervolgens weken aan een stuk terwijl ik op de 64 Rush 2 speelde. Vandaar dat ik bij Rush 2 meteen de Beatles in mijn hoofd hoor, en vice versa. Mijn geheugen heeft die - nogal aparte - combinatie vrees ik voorgoed als een twee-eenheid opgeslagen.