In de trein

Sinds 1 september reis ik niet meer dagelijks naar Nijmegen, maar naar Den Haag. Dat betekent twee keer anderhalf uur in de trein in plaats van twee keer een half uur. Lang in de trein zitten vind ik absoluut niet vervelend, integendeel. Mijn tijd om te lezen is verdrievoudigd, zoals ook mag blijken uit de snellere opeenvolging van De Literaire Beterweter en de voortvarende start van de nieuwe rubriek Lezen, lezen, lezen. Volgende afleveringen van die labels staan overigens alweer in de wachtrij. Bijkomend voordeel is dat ik nu ook wat fanatieker aan het rijtje 'Play Count' in iTunes kan werken. In de vroege ochtend lees ik, op de terugweg - slaperig - gaat de muziek aan. Heerlijk. Toch heeft treinreizen dwars door het land ook een groot nadeel: ergernissen! Hieronder de vijf ergste.

5. Iemand komt tegenover je zitten. Je trekt netjes je benen in. De tegenoverzitter plant zijn benen echter omstandig neer. Hij raakt je schoenen aan en je trekt je benen nog iets verder in. En nog eens. En nog eens. Je hebt uiteindelijk je voeten in een onmogelijke hoek onder de stoel gebogen, het bloed trekt weg, en nóg voel je de schoenen van die knuppel tegenover je jouw eigen schoenpunten raken! Ik ben ook veel te aardig...

4. Ze bestaan alleen in verhalen, dacht ik, maar ik weet nu dat de verhalen kloppen: ICT'ers (of IT'ers of hoe noem je die mensen) die raar praten. Laatst zat er eentje naast me een vol half uur orakeltaal in zijn mobiele telefoon te spuien. 'Downplayen', 'even een meeting deleten', 'dat wordt dan gesubdivided'(!), 'finance wordt mad als je geen progress boekt', enzovoort enzovoort. Meneer, mag ik mijn vuist naar uw gezicht uploaden?

3. Ik dien twee keer over te stappen per treinreis. Daar is in principe genoeg tijd voor, gemiddeld vijf tot tien minuten. Maar vaak doet zich een van de volgende drie scenario's voor: A) 's Ochtends vroeg in de stoptrein. Vlak voor Den Bosch gaat de trein ineens vol in de remmen. Wachten op de tegemoetkomende trein, zo wordt omgeroepen. Na een tijdje passeert die tegenligger inderdaad. Dan begint de volle minuut ergernis. Waarom rijden we niet meteen weer aan?? Die trein is toch voorbijgekomen?? Ik zie mijn aansluiting al mislukken. Ik kan wel op de ruit beuken, wil naar de conducteur schreeuwen... Dan rijdt de stoptrein eindelijk verder. Dat wordt weer sprinten... B) Eind van de dag. De intercity staat een kwartier voor vertrek altijd al gereed in Den Haag. Ik ga ruim op tijd zitten en wacht af. Buiten zie ik de conducteur staan. Als het tijdstip van vertrek is aangebroken, wacht ik op zijn fluitje. Maar dat komt niet. Er blijven namelijk idioten aan komen hollen en de conducteur is zo vriendelijk deze mensen nog in te laten stappen. Minuten gaan voorbij, ik zit me te verbijten en vervloek in stilte de laatkomers ('gooi eerder de deur achter je reet dicht!'). De trein vertrekt vijf minuten te laat, ik mis mijn aansluiting in Utrecht. C) De intercity is op tijd vertrokken en heeft er stevig de sokken in. Vlak voor Utrecht remt de trein af. Mooi op tijd, denk ik. In de laatste meters blijft hij echter stilstaan. Spoor nog bezet ofzoiets. Zoveel kilometers en dan nekken de laatste metertjes je. Minuten vervliegen. Twee meter verderop vertrekt de aansluitende trein.

2. Elke dag zijn ze er weer en elke dag erger ik me weer dood: 'vroege opstaanders'. En dan bedoel ik niet mensen die vroeg uit hun bed zijn gekomen, maar dwazen die voordat de trein het station binnenrijdt al van hun stoel opstaan. Net in de kritieke minuut waarin de intercity fanatiek van sporen aan het wisselen is, daarbij hevig heen en weer schuddend. En elke keer belandt er weer eentje met zijn lompe lijf op je schoot. Ze zien er vaak uit als doorgewinterde treinreizigers van wie je verwacht dat ze toch wel genoeg ervaring zullen hebben om met geduld en praktisch inzicht het juiste moment af te wachten. Maar nee. Ze vallen dagelijks bij bosjes.

1. Debielen, trage bejaarden, haastige stresskippen, krijsende kinderen, pubers, middelbaren, asociale allochtonen, zeloten, krakers, punkers, gotieken, gedrochten, jengelende kinderen, stinkerds, lompe blinden, hevig verwarden, totale idioten, asociale autochtonen, tokkies, kakkers, bloedhoesters, neusademers, rennende kinderen enzovoort.

Je zou er haast misantroop van worden. Ben ik zelf ook zo lastig? Gelukkig heb ik mijn boeken en muziek.