Dubbelrecensie: An End Has a Start

Fundamentele meningsverschillen zijn per definitie onoplosbaar. Ze zijn ook per definitie een gevolg van subjectiviteit en behoeven derhalve ook geen oplossing. Zo verschillen Bob van Tiel - van het befaamde minimalistische weblog De vissenkom - en ondergetekende al geruime tijd van mening over het niveau van An End Has a Start, het tweede album van de Editors. Een mooie aanleiding voor een dubbelrecensie.

Tiel
Drie jaar geleden debuteerden de Editors met The Back Room, één van de beste albums van dat jaar. De teksten mochten dan misschien niet al te geïnspireerd klinken ('You'll speak when you're spoken to / He'll speak when he's spoken to / She'll speak when she's spoken to'), maar het paste goed bij het geweld van het primitieve gitaar- en drumwerk. Vorig jaar brachten de Editors eindelijk hun langverwachte tweede album uit, getiteld An End Has A Start.

Zo’n titel belooft weinig goeds. De enige slechtere albumnaam die ik ken is Point of Know Return van Kansas. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de inhoud. De eerste minuut van opener 'Smokers Outside the Hospital Door' maakt echter meteen duidelijk dat het daar niet veel beter mee gesteld is. Het gitaarwerk is zo eentonig dat een samplemachine levendigere resultaten oplevert. De teksten zijn schrikbarend slecht: 'The saddest thing that I'd ever seen were smokers outside the hospital doors'. Zanger Tom Smith zingt het alsof hij een bijbelse waarheid reveleert. Feit is dat de teksten van Smith altijd minstens één van de volgende drie kenmerken hebben. Ofwel ze zijn afgezaagd ('dreams I can’t make sense of / I need you to tell me it’s okay'), ofwel ze zijn vol goedkoop melodrama ('now don't drown in your tears baby / I will always be there'), ofwel ze slaan gewoon helemaal nergens op ('look up through the trees to feel as small as you can / you hear the clocks counting down').

De rest van het album is al even enerverend als een middag naar het plafond staren. Dieptepunt is zonder twijfel 'Well Worn Hand', waarin Smith duidelijk maakt dat hij alle contact met de realiteit heeft verloren: 'We'll never, ever step outside / we'll curl up in a ball and hide'. Toegegeven, 'Bones' en 'Spiders' zijn aardige nummers, maar nergens halen de Editors het niveau van hun vorige album. Daarvoor zijn de schijnwerpers veel te veel gericht op de vervelende bariton van Tom Smith, ligt het tempo van de meeste nummers te laag en neemt de band zich veel te serieus. Laten we hopen dat dit niet het begin van het einde is, en dat de Editors met hun volgende album weer positief van zich laten spreken. (5,5)

Zoggel
Het debuutalbum van de Editors – The Back Room – was erg succesvol en promoveerde de Engelse band op slag tot een van de meest authentieke en beloftevolle bands van het moment. Aan de top blijven is echter altijd lastiger dan er komen. Een tweede plaat moest uitwijzen of de Editors niet onder de druk zouden bezwijken. Het album heeft de weinig verheffende titel An End Has a Start meegekregen, een titel van het niveau Eind van het begin van Blof. Zanger Tom Smith is zich gelukkig wel bewust van de eenvoud van de titel, getuige de volgende regel in de titelsong: ‘Some things should be simple / even an end has a start’.

Hoe dan ook, het draait hier om de inhoud. En het mag gezegd worden: de Editors hebben hun belofte wederom ingelost. Dit keer is afgezien van het ietwat rommelige gitaarwerk van The Back Room. De gitaardeuntjes zijn wat dikker aangezet en de aandacht is meer verschoven naar de drums. Dat is meteen te merken in ‘Smokers Outside the Hospital Doors,’ de indrukwekkende opener van het album, met daarin een overdonderende drumexplosie na de kabbelende bridge. De gitaar draagt energieke nummers als ‘Bones’ en ‘Escape the Nest’. In de wat rustigere nummers lijken de gitaarintro’s echter te veel op elkaar.

De donkere stem van Smith krijgt veel ruimte op dit album. Hij slaagt erin een overtuigend geluid te produceren en soms zelfs te verrassen, bijvoorbeeld wanneer hij in ‘When Anger Shows’ plotseling hoog inzet: ‘You’re a memory from before, please don’t let me forget you’. Tekstueel is An End Has a Start vooral degelijk. Positieve verrassingen zijn een briljante Natureingang aan het begin van ‘An End Has a Start’: ‘I don’t think that it’s gonna rain again today’. Hier wordt – tegen de verwachting in - gemeld dat er nu juist iets niet aan de hand is in de natuur. Het melodramatische ‘Push Your Head Towards the Air’ lijkt ten onder te gaan aan halfzachtheid maar wordt plotseling gered door een zeer mooi middenstuk waarin Smith in enkele zinnen een even mysterieus als beeldend stilleven schetst: ‘There’s people climbing out of their cars / lining the roadside, / trying to glimpse at the dead.’

De Editors hebben met An End Has a Start aangetoond een blijvertje te zijn. Het album kent zijn zwakke nummers (‘Weight of the World’, ‘The Racing Rats’), maar heeft met een sterke mix van energieke up tempo en strak gecomponeerde ballads genoeg te bieden om geruime tijd te blijven boeien. (7,8)