Superste supergroup

Toen Tom DeLonge Blink 182 verliet, formeerde hij Angels & Airwaves. Naast DeLonge gingen ook David Kennedy (Box Car Racer), Atom Willard (Offspring), Matt Wachter (30 Seconds To Mars) en Ryan Sinn (Distillers) deel uit maken van de band. Zo ontstond wat in het Engels een supergroup wordt genoemd. In zo'n groep spelen muzikanten die zelf al eerder individueel of in een andere band hun sporen hebben verdiend. Enkele beroemde voorbeelden van supergroups uit de popgeschiedenis:

Derek and the Dominos
o.a. Eric Clapton (Yardbirds), Duane Allman (Allman Brothers Band) en Jim Gordon (Byrds)

Emerson, Lake & Palmer
Keith Emerson (Nice), Greg Lake (King Crimson), Carl Palmer (Atomic Rooster)

Crosby, Stills, Nash & Young
David Crosby (Byrds), Stephen Stills (Buffalo Springfield), Graham Nash (Hollies), Neil Young (Buffalo Springfield)

Mike and the Mechanics
o.a. Mike Rutherford (Genesis), Paul Carrack (Ace), Paul Young (Sad Café)

Velvet Revolver
Scott Weiland (Stone Temple Pilots), Slash, Duff McKagan en Matt Sorum (allen Guns 'n Roses), Dave Kushner (Wasted Youth)

Allemaal bands met een interessante combinatie van muzikanten. Verreweg de beste supergroup vind ik echter The Traveling Wilburys. Bob Dylan (solo), George Harrison (Beatles), Jeff Lynne (Electric Light Orchestra), Roy Orbison (solo) en Tom Petty (Tom Petty & Heartbrakers) in één groep: dat moet wel steengoede muziek opleveren. Het verhaal van de samenkomst is genoegzaam bekend: George Harrison moest nog snel een B-kantje voor zijn single 'This is Love' maken, maar hij had moeite inspiratie te vinden. Tijdens een etentje met Jeff Lynne kwam de problematiek toevallig ter sprake. Nog toevalliger kwam Roy Orbison net langs. Orbison schoof aan, van het een kwam het ander, en de drie besloten samen dat B-kantje te gaan maken. De opnames stonden gepland in de studio van Bob Dylan. Die zag het trio aan en besloot vrolijk mee te gaan doen. Harrison had eerder zijn gitaar in Tom Petty's huis laten staan, ging hem ophalen en kwam met gitaar én Petty terug. Het kwintet fabriceerde vervolgens 'Handle With Care'. Een genie bij de platenmaatschappij van Harrison had meteen door dat het te goed was om niet als volwaardig nummer uitgebracht te worden.

Een album werd vervaardigd: Traveling Wilburys Vol. 1. De leden presenteerden zich als broers (Dylan, Harrison, Lynne, Orbison en Petty heetten resp. Lucky, Nelson, Otis, Lefty en Charlie T. jr. Wilbury). Het album werd uitstekend ontvangen door pers en publiek. Toen een tweede album in de maak was liet God op onbarmhartige wijze blijken geen verstand van muziek te hebben. Eerst stierf Roy Orbison op 6 december 1988 op bezoek bij zijn moeder aan een hartaanval. Hij was 52 jaar. De overige bandleden benaderden na een periode van rouw Del Shannon als vervanger. Die schoot zich echter op 8 februari 1990 door het hoofd. Shannon was 55 jaar. Het tweede album verscheen toch: Traveling Wilburys Vol. 3. Met '3' i.p.v. '2' liet men blijken dat volume 2 voor de originele bezetting bedoeld was. Dylan, Harrison, Lynne en Petty hadden hun namen veranderd in resp. Boo, Spike, Clayton en Muddy Wilbury. In de jaren negentig werd steeds gespeculeerd over een nieuw album, maar het neersteken van Harrison en wat later diens dood door kanker, maakte dat definitief onmogelijk.

Wat rest zijn twee cd's. Vooral Vol. 1 is een pareltje. Het album bewijst wat een samenwerking van topmuzikanten voor moois kan opleveren. Vanaf de eerste klanken is te horen dat hier vakmannen aan de slag zijn die welhaast perfect in elkaar zittende liedjes weten te fabriceren. 'Handle With Care' toont bijv. hoe elk van de leden door de eigen kenmerkende inbreng het lied tot een synthese van hoog niveau maakt. Persoonlijke favoriet is The End Of The Line. Ik houd normaliter niet echt van vrolijke muziek, maar van dit lied word ik altijd rustig en tevreden. 'It's allright... Every day is just one day'. De clip werd opgenomen na Orbisons dood. In de video wordt hem een prachtig eerbetoon gegeven in de gedeelten waarin hij zingt. De Traveling Wilburys is voor mij door de prachtige liedjes en de kameraadschappelijke sfeer die de leden uitstralen de absolute supergroup. Allmusic denkt er ook zo over:

'There never was a supergroup more super than the Traveling Wilburys. They had
Jeff Lynne, the leader of ELO; they had Roy Orbison, the best pop singer of the
'60s; they had Tom Petty, the best roots rocker this side of Bruce Springsteen;
they had a Beatle and Bob Dylan, for crying out loud! It's impossible to picture
a supergroup with a stronger pedigree than that (all that's missing is a Rolling
Stone), but in another sense it's hard to call the Wilburys a true supergroup,
since they arrived nearly two decades after the all-star craze of the '70s
peaked, and they never had the self-important air of nearly all the other
supergroups. That, of course, was the key to their charm: they were a group of
friends...'

Amen.