Top 600 (slot) : (1) Linkin Park - In the End

Bekijk de clip

De voorbije maanden zijn de 25 hoogst gerangschikte liedjes uit de top 600 onderwerp van een korte of lange bespreking geweest. De top 600 is een lijst die ik eind 2006 opstelde met daarin de (rock)muziek die ik vanaf eind jaren negentig tot eind 2006 vaak beluisterde. De liedjes in de lijst geven zo een mooie dwarsdoorsnede van de achtergrondmuziek bij mijn leven als pre-twintiger. Kwaliteit, of wat daarvoor moet doorgaan, was van ondergeschikt belang, belangrijkste criterium was het belang dat een nummer had en heeft voor mij.

Vandaag, ter afsluiting van deze rubriek, de bespreking van de nummer 1: In the End van Linkin Park. Het staat op 1, omdat het vanaf 2000 tot heden een steeds weer terugkerend nummer is dat altijd 'van toepassing' is. Het album Hybrid Theory kwam in 2000 als geroepen: negatieve muziek, nu eens donker van somberte, dan weer bruisend van woede, gecombineerd met ontladende, aansprekende teksten. Wat wil een scholier nog meer?

'In the End' is de uitwerking van een gedicht van Chester Bennington en bevat zo'n beetje alle thema's die in de voorbije maanden in de nummers 25 t/m 2 langs zijn gekomen: tikkende tijd en allesvernietigende verandering, ingehouden wanhoop en opgekropte woede, sijpelende herinneringen en knagende spijt, de ultieme vergeefsheid van alles.

Tikkende tijd en allesvernietigende verandering zagen we al gethematiseerd bij o.a. (25) 'Bother', (14) 'Everybody's Changing, (8) 'Adam's Song' en (4) 'Clocks' en is ook in 'In the End' van cruciaal belang. Gesymboliseerd in het pianodeuntje, maar ook verwoord in de tekst:

Time is a valuable thing

Watch it fly by as the pendulum swings

Watch it count down 'til the end of the day

The clock ticks life away

It's so unreal

[...]

Things aren't the way they were before

You wouldn't even recognize me anymore

Ingehouden wanhoop en opgekropte woede waren te vinden in o.a. (23) 'SOS', (18) 'Somewhere I Belong', (12) 'Down Another Day' en (9) 'Drowning', en vormt ook een onderstroom in 'In the End':

I kept everything inside

And even though I tried

It all fell apart

Sijpelende herinneringen en knagende spijt werden prachtig vormgegeven in o.a. (22) 'What went wrong?', (20) 'Cacophony', (16) 'Cat like Thief' en (7) 'There Is'. Ook in 'In the End' vinden we dit thema terug:

Tryin' to hold on

Didn't even know, I wasted it all

Just to watch you go

[...]

Remembering all the times you fought with me

I'm surprised it got so far

En het sluitstuk, het overkoepelende motief van de vergeefsheid, al gesignaleerd in o.a. (24) 'We Might as well Be Strangers', (13) 'All of This', (3) 'Way Away' en (2) 'Underneath the Gun', vormt d.m.v. het refrein van In the End ook het het einde van deze rubriek:

I tried so hard and got so far

But in the end, it doesn't even matter

I had to fall, to lose it all

But in the end, it doesn't even matter

Teksten: © Linkin Park