Tekstanalyse: 'Rood' van M.Borsato

Marco Borsato voelde zich niet zo lekker. Hij was moe en had het benauwd. Hij trok zijn coltrui uit om wat lucht te krijgen. Hij was al de ganse ochtend aan het tobben over zijn artistieke crisis. Vroeger had hij enkele mooie nummers gemaakt die hij met veel gevoel had weten te brengen. 'De waarheid' en 'Margherita' spookten door zijn hoofd. Het succes was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hij had goed verdiend; voor het geld hoefde hij het niet meer te doen. Daar had hij ook een lied over gemaakt, 'Binnen'.

Vanaf toen was het eigenlijk bergafwaarts gegaan. De jaarlijkse TMF-award dreigde aan hem voorbij te gaan. Daarom zocht hij de samenwerking op met bij jongeren populaire artiesten als Sita, Do en Ali B, uiteraad onder het mom van de 'artistieke uitdaging'. Maar ook voor dergelijke artiesten werd hij op den duur te oud bevonden. Ouderdom komt met gebreken, ook voor Borsato. Vooral zijn ogen gingen hard achteruit. Kleuren kon hij niet zo goed meer onderscheiden. Hij vreesde kleurenblind te worden, vooral met roodtinten had hij moeite. Hee, dacht Marco, als ik daar eens gewoon een liedje over maak? En hij pende neer:

Rood is al lang het rood niet meer

Het rood van rode rozen

Zo, dat zijn al twee regels. Nu een paar rijmwoorden verzinnen, dat spreekt altijd wel aan. Na verwoede pogingen en talloze verfrommelde a4'tjes hield hij het uiteindelijk maar op

De kleur van liefde van weleer

Lijkt door de haat gekozen

Dat viel verdomd nog niet mee, dat rijmen. Hij besloot het in het 2e couplet maar achterwege te laten. Waar zou hij 't verder eens over hebben? Hij dacht aan Leontien. Vermagerd was hij door haar schuld. Bij elke maaltijd draaide ze de bordjes om... Veel gebeurde er tegenwoordig ook niet meer in het echtelijke bed. En de drank had zij hem ook al verboden...:

Dat mooie rood was ooit van mij

De kleur van passie en van wijn

Ik wil haar terug die mooie tijd

Maar zij lijkt lang gevlogen

De woede bracht een rode waas voor zijn ogen, maar hij wist zich bijtijds te beheersen. Bloed, vond hij, hoort bij oorlog. Hij dacht aan de bloedige taferelen in België en Duitsland die hij tegenwoordig op de kijkbuis zag:

En alle beelden op TV

Van bloed en oorlog om ons heen

Zijn ogen raakten vermoeid. Dat verdomde zicht ook. De lettertjes van de krant zwermden 's ochtends naar alle kanten uit en de ondertitels op tv kon hij ook al niet meer bijhouden:

Dus ik neem ik heel bewust het besluit
De krant leg ik weg en de TV gaat uit

Wat voor muziek moet er eigenlijk onder? dacht hij. Weer iets vlots en jeugdigs uiteraard. Hij dacht aan het succes van Tiësto. Opzwepend moest het zijn, klassieke tonen in een modern jasje. En nu een positieve wending in de tekst!, riep hij uit, anders vreten ze het natuurlijk niet:

Vandaag is rood

De kleur van jouw lippen

Vandaag is rood

Wat rood hoort te zijn

En vanzelfsprekend een beetje vaderlandsliefde erin verwerken, dat is ook weer in tegenwoordig. Hoe zag de Nederlandse vlag er ook weer uit? Hij zocht het op: rood-wit-blauw? Hoe moest hij zich dat voorstellen? Hij tekende de Nederlandse vlag:

en schreef er de bijbehorende tekst bij:

Vandaag is rood

De kleur van rood wit blauw

Hij dacht nu terug aan de tijd toen hij nog bruisend van energie door het leven ging. De zon scheen altijd en als hij naar buiten wilde, maakte hij de deur niet eens open. Hij beukte er gewoon dwars doorheen:

Ik loop de deur door en naar buiten waar de zon begint te schijnen

In die dagen uit zijn jeugd - het waren de jaren dertig - was het crisis en kon hij voor één luttele cent grote aankopen doen:

Ik kijk vooruit en met mijn laatste rooie cent

Koop ik een veel te grote bos met 150 rode rozen

Hij was toen ook nog een echte optimist:

Een voor elk jaar waarvan ik hoop dat jij nog bij me bent

Maar nu is het dus allemaal niet zo glansrijk meer, dat leven van hem. Onlangs was hij nog aan de dood ontsnapt:

...terwijl een doorn mijn vinger prikt

Rood is mijn bloed dat valt op de grond

En even lijk ik verloren

Paniek alom, hij dreigde leeg te bloeden en zag zijn leven al als een slechte B-film aan zich voorbij flitsen. Gelukkig kon hij met een traumahelikopter met spoed naar het ziekenhuis worden gevlogen, alwaar een team van de beste specialisten hem vakkundig een pleister op zijn vingertop plakte. Oef, dat was op het nippertje. Nee, dacht hij daarna, ik laat me niet meer op mijn kop zitten. Hij had de alcohol weer in genade aangenomen. Genieten ging hij, op zijn leeftijd lag de dood immers op de loer:

Gooi de loper uit en drink een goed glas wijn

Pluk de dag, want het kan zometeen de laatste zijn

En tevreden nippend aan zijn wijntje zag Marco de volgende TMF-award al op de schouw staan.