Beluister het lied (YouTube)
Vice-kampioen in de lijst van jeugdmuziek is - enigszins provocerend - Limp Bikzit met Underneath the Gun. Zoals ik in de bespreking van de nummer 12 al aangaf, is Results may vary slecht ontvangen in de pers (gemiddeld een 3,3), maar kwam het album voor mij op het juiste moment.
Om het geheugen op te frissen nog even de redenen opgesomd: iedereen vond W.Borland goed, ik vond hem een hele gare en nieuwe gitarist Mike Smith een significante verbetering; een voor de moderne tijd lange totale speeltijd (+ 60 min.); technisch perfect geproduceerde cd (kristalhelder geluid en uitmuntende timing); minder commerciële hits en meer gevoelige liedjes; de voor een 16/17-jarige jongen geschikte thematiek. En ik blijf erbij: Results may vary blijft gewoon de beste cd van LB en een goede cd op zich. Dan daal ik bij velen maar in achting.
'Underneath the Gun' is het beste nummer van het album. Geen rappende Freddie D., maar een geloofwaardig zingende mr. Durst. Een opbouw om u tegen te zeggen, een uitblinkende Mike Smith op de gitaar en een schitterende bridge. 5 minuut 21 aan klasse.
Begeleid door een kabbelend gitaarloopje introduceert Durst zacht pratend de thematiek: 's avonds laat, alleen thuis en geen raad te weten met jezelf. Vervolgens begint het lied 'echt' en zullen de gitaren en drums steeds a.h.w. borrelend op de achtergrond meedoen om op gezette tijden uit te barsten.
I stare into space and hope we're not alone
Am I searching for something that's better than home?
[...] Stress is tremendous and pressure is endless
De mens is een geworpene op deze aarde, maar is vanaf seconde 1 op weg naar eindbestemming Dood:
I'm underneath the sun
And I'm underneath the gun
Iedereen is uiteindelijk eenzaam, maar het altijd uitdijende persoonlijke verleden herbergt herinneringen die je vaak ternauwernood op de been houden:
I'm losing my mind and I know there's no remedy
I've become a failure who's living on memories
[...] Loneliness can't be cured with no medicine
Look to the stars so they'll straighten my head again
Het tweede refrein wordt uitgebreid met extra tekst en zo groeit het lied voller en voller, voorlopig resulterend in een (te) korte solo van Smith en zijn heerlijk klinkende gitaar. Dan, na het derde refrein, wordt de spanning in een intermezzo opgebouwd met prominente drums en korte zinnetjes, om dan plots over te gaan in de alles ontladende bridge die - hoe mooi - zowel wanhopig als berustend van sfeer is in zowel muziek als tekst:
Yeah, you're right
How does it feel to be right
Knowing that I was wrong
Nothing is right when you're wrong
Underneath the Gun is voor mij met veel betekenis geladen en dat zorgt er waarschijnlijk voor dat ik het een hogere waarde toeken dan de achteloze luisteraar die het nu voor het eerst hoort. Dat geeft niet, de Top 600 is zoals reeds vele malen benadrukt een lijst met muziek uit mijn jeugd en iedereen heeft in zijn puberjaren zo zijn eigen achtergrondmuziek. Het feit dat ik dit nummer op 2 van de 600 heb gezet, mag echter aantonen dat ik het ondanks dat toch gewoon een steengoed nummer vind.
Teksten: © Limp Bizkit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten