CD-recensie: When Your Heart Stops Beating

Algemeen: Zoals wellicht bekend, heb ik na het uit elkaar gaan van Blink 182 vooral afgegeven op Tom, de initiator van de breuk. Hij leek bevangen door een superioriteitsgevoel, vond zijn kameraden niet meer aansluiten bij zijn eigen niveau en trok de deur achter zich dicht op weg naar Angels & Airwaves. Resultaat was een megalomaan album dat ten onder ging aan zijn pretenties. Mark en Travis op hun beurt pikten de draad weer op met hun nieuwe band, +44 (Plus 44), en maakten het album When Your Heart Stops Beating. Dat album vind ik erg goed. Nu, anno bijna 2008, is Tom tot bedaren gebracht en heeft hij een sympathieker tweede album gemaakt. Het is daarom tijd mijn ressentiment te laten rusten. Ter afsluiting van de wrok nu - alsnog - een recensie van de cd van +44, het album waarop Tom het vuur na aan de schenen wordt gelegd.

Inhoud: Volgens Mark bevat de cd twee liedjes die gaan over de breuk met Tom. 1.Lycanthrope is het eerste nummer. Het is een ijzersterke opener met de kracht van een waterval. Vanaf de eerste klanken stort de donkere, toornige melodie over de luisteraar heen, en de eerste zin zet treffend de toon (I wake up at the end of a long dark lonely year). De tekst is inderdaad te interpreteren als de weerslag van de worsteling met de nieuwe situatie en met het natrappen van Tom (I still feel you looking over my shoulder [...] You can just stop talking, I get it). Wat het nummer extra sterk maakt, is dat het ook op te vatten valt als een algemeen existentiële uiting van wanhoop en verlorenheid (I turn my face to a careless skyline / I'm searching hard for a sign from heaven / But they've forgotten me here). Het tweede nummer, 2.Baby, Come On, is rustiger van aard en gaat over een 'sad and lonely girl' naar wie de ik met vertedering kijkt. Hij hoopt haar duidelijk te maken dat ze niet moet jammeren omdat hij er voor haar wil zijn. In dit nummer komt ook het originele motto van het album voor (The past is only the future with the lights on). Titelsong 3.When Your Heart Stops Beating is weer up-tempo en heeft een pakkend ritme. Ook de tekst is vloeiend en snel op te pikken. Gaat over liefhebben tot de dood en de dood is een leidmotief op dit album. Dat motief is ook sterk aanwezig in 4.Little Death, misschien wel het beste nummer van de hele cd. De muziek in de coupletten is heerlijk treurig en perfect afgestemd op de tekst. Die gaat over de nietigheid van het menselijk bestaan (Please sleep, my darling, sleep / Your car crash in slow motion won't upset the pace on distant stars [...] And every night our lonely planet slides across the universe), de verslindende tijd (one by one the years of our lives stumble as the moments pass / So please hold on) en de onmacht alles te begrijpen (I won't pretend I understand). In het refrein vechten hoop en vertwijfeling om voorrang, maar wint uiteindelijk de laatste: de dood is altijd scherprechter en maakt alle doen en laten uiteindelijk tevergeefs (I stand no chance at all). Subliem. Ook in 5.155 is de onmacht gethematiseerd, deze keer de onmacht een wederhelft te vinden (Love. This is getting harder / And I can't seem to pick you out of the crowd). Aardig nummer, echter niet meer dan dat. 6.Lilian is wel een toppertje. Dit nummer is weer wat kalmer. De eerste zes nummers zijn dus afwisselend hoog tempo en laag tempo. 'Lilian' begint met een heel mooi, gevoelig gitaardeuntje. De tekst verwijst naar de terugkeer in de plaats waar men getogen is, maar waar alles onherstelbaar veranderd is (The place I used to live made me feel like a tourist / I couldn't co-exist with the cold and suspicious). Het refrein is wel up-tempo, maar steekt helaas schril af tegen de coupletten. 7.Cliff Diving is veruit het zwakste nummer. Onrustige muziek en slappe tekst over met een gestolen auto ervandoor gaan met een vakantieliefde. Het muzikale intermezzo 8.Interlude is een mooi scharnier tussen de eerste 7 en de laatste 4 nummers. Het nummer dat waarschijnlijk het snelst blijft hangen in het hoofd van de nieuwe luisteraar is 9.Weatherman. Het kent een ontzettend donkere baslijn en ook de zang is nogal desolaat. De sfeer die vooral het refrein oproept is er een van verslagenheid en uitzichtloosheid (Let me slip away / I'm barely holding on). Beklemmend nummer. 10. No, it isn't is het tweede aan-Tom-geadresseerde-liedje. Hier zijn de verwijzingen erg duidelijk: er is ruzie na de breuk (Please understand / This isn’t just goodbye / This is I can’t stand you), die breuk zal fans kosten (A thousand faces will choose to ignore) en Mark wil dolgraag reageren, maar beseft dat het beter is te zwijgen (I listen to you talk / But talk is cheap / And my mouth is filled with blood / From trying not to speak). Dit nummer is mooi opgebouwd en eindigt op volle kracht. 11. Make You Smile is in potentie een mooi duet, maar blijkt helaas te week. Dat lijkt 12. Chapter XIII in eerste instantie ook, maar dit nummer heeft toch een sterkere tekst en eindigt negatief, zij het berustend.

Conclusie: When Your Heart Stops Beating is een schitterend album met enkele juweeltjes waar de emotie en twijfel vanaf druipen. De schaarse slappe songs zijn dan weer erg jammer. De drie gitaren, i.p.v. twee bij Blink 182, zorgen voor meer muzikale kracht en Travis is gewoon een van de beste drummers van de wereld. Bovendien laat Mark zien dat zijn stem uitermate geschikt is voor dit type liedjes. Het zijn liedjes met een sombere grondstemming die gaan over kwellende thema's als tijd, dood en het vergeefse van alles (met als ultieme voorbeeld 'Little Death'). En zulke liedjes, die kunnen mij bijzonder bekoren.

Beoordeling: 9.2