Het was even schrikken toen het nieuws bekend werd, maar dat de dolle dictator Erdogan columniste Ebru Umar in haar vakantiehuis in Kusadasi had laten arresteren mocht nauwelijks een verrassing heten. De Nederlandse van Turkse origine staat bekend om haar kritische columns waarin ze geen blad voor de mond neemt en ook Erdogan niet spaart. Erdogan heeft dankzij de migrantencrisis de volledige EU in zijn achterzak en waant zich onaantastbaar, zeker na de Kotau van Merkel. Klikkende 'Nederturken' deden de rest.
Schokkend was vooral de tweedeling in de samenleving die zichtbaar werd in de reacties op de arrestatie, en die zich leek te voltrekken langs de scheidslijnen van autochtoon en allochtoon Nederland. Gelukkig lag het in werkelijkheid genuanceerder, maar het kan niemand ontgaan zijn dat wel erg veel Turkse Nederlanders pal stonden voor Erdogan en hun haat jegens Umar niet onder stoelen of banken staken. Vooral jonge Turken, hier geboren nota bene, kraaiden de victorie. Dat is een veel verontrustender fenomeen dan de intimidatiepraktijken van een megalomane tiran.
In zijn klassieke rede 'Wat is een natie?' (1882) beargumenteerde de Franse filosoof Ernest Renan dat een natie niet gedefinieerd kan worden op basis van ras, taal, religie of geografie. Het is 'de gedeelde wens om samen te leven' van een bevolking die een natiestaat bijeenhoudt. Wanneer nu een belangrijk deel van de inwoners loyaler blijkt aan het land van herkomst dan aan het land waarin ze leven, waar ze geboren en getogen zijn, dan is dat dus potentieel funest voor het bindweefsel van de natiestaat Nederland - bindweefsel dat toch al ernstig wordt aangetast door het federaliseringsfetisjisme van Brussel.
Daar komt nog bij dat die intens Nederlandvijandige houding intussen ook politieke vertegenwoordiging heeft gekregen. Alle partijen van links tot rechts veroordeelden het Turkse ingrijpen in felle bewoordingen, op twee parlementariërs na: de dissidente ex-PvdA'ers Tunahan Kuzu en Selçuk Öztürk, die de arrestatie van Umar volledig terecht vonden, ze had het immers over zichzelf afgeroepen. Ook klaagden ze dat er voor hen en voor hun achterban gezien de boze reacties blijkbaar geen vrijheid van meningsuiting bestond in dit land - daarmee het fundamentele verschil tussen stevige kritiek op een mening enerzijds en vrijheidsberoving van staatswege om een mening anderzijds missend of schaamteloos negerend. De schandalige oproep van het Turkse consulaat om beledigingen aan het adres van Erdogan te melden deden ze af als een 'mediahype'.
Eerder deed Öztürk al de wenkbrauwen fronzen toen hij Wilders vergeleek met 'een tumor in je hoofd' en hij het plan om kopstukken uit de islamitische gemeenschap in te zetten om radicaliserende jongeren beter in de gaten te houden als 'stasipraktijken' bestempelde. Kuzu en Öztürk maken sinds hun breuk met de PvdA zoveel mogelijk kabaal met het oog op de verkiezingen van 2017, waaraan ze als de Beweging Denk zullen deelnemen. Denk. Zelden was een naam zo slecht gekozen. De heren denken zelf namelijk niet zo veel na, het zijn filiaalmanagers van de AK-partij, de vuile nagels aan de Lange Arm van Ankara. Dat was een passender naam geweest: de LAvA-partij.
Denk mikt op het ressentiment van de allochtone Nederlander die gewoontegetrouw PvdA stemt of nooit politiek betrokken is geweest. Dankzij het electorale opportunisme van de sociaaldemocraten zijn Kuzu en Öztürk zelf ooit in de Kamer beland, niet voor niets wordt de voormalige arbeiderspartij vaak gekscherend Partij voor de Allochtonen genoemd. En precies die benaming wordt door Kuzu nu aangegrepen om zich af te zetten tegen zijn vroegere broodheer. Die zou bang zijn om als partij van 'theedrinkers en slapjanussen' te worden weggezet en daarom niet genoeg voor moslims durven opkomen. Zelf kennen ze geen angst om die onvrede als electorale brandstof te misbruiken.
Maurice de Hond denkt dat Denk bij de volgende verkiezingen best 'een of twee zetels' zou kunnen veroveren. Dat lijkt me nog voorzichtig geschat. Sinds kort heeft immers ook de onvermijdelijke Marokkanenvertegenwoordiger Farid Azarkan zich aangesloten bij de twee Turken. Azarkan, de constant opgefokte uitventer van het allochtone slachtofferschap, de brulboei die aan excuses eisen een dagtaak heeft, en dat steevast met dreinende stemverheffing doet. Wat als Azarkan ook de Marokkaanse gemeenschap meekrijgt?
Denk is net als de PVV tegelijk product en producent van het wij-zij-denken dat door de elites in Den Haag wordt afgekeurd maar niettemin de wind in de zeilen heeft: 'wij' staat op 40 zetels in de peilingen. Nu hebben 'zij' ook een partij, met als gezegd een enorme en bovendien uitdijende potentiële achterban. Als ze die weten te mobiliseren en in de aanloop naar de verkiezingen hun momentum kunnen vinden, dan kan die LAvA-partij best weleens voor een enorme vulkaanuitbarsting gaan zorgen die het politieke landschap ingrijpend verandert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten