Als er iemand is die politieke munt weet te slaan uit de onrust in de Arabische wereld, dan is het wel de Turkse tiran Erdogan. De chaos in Syrië bood hem al de uitgelezen kans de Koerden te bombarderen onder het mom van acties tegen IS - de Koerden die nota bene als enigen stevig weerwerk boden tegen de Islamitische Slagers. En nu kan Erdogan ook de onophoudelijke vluchtelingenstroom vanuit Syrië in zijn voordeel ombuigen door te eisen alleen garant te zullen staan voor opvang in de regio in ruil voor allerlei privileges en tegenprestaties, waaronder zelfs heropening van de onderhandelingen over een EU-lidmaatschap.
Lang geleden sprak Erdogan zich uit als een voorstander van de sharia, maar eenmaal aan de macht leek hij die opvatting gelukkig overboord te hebben gezet. Corruptie werd teruggedrongen, marteling eveneens. Sinds 2008 heeft Erdogan het beschaafde masker echter weer afgezet en Turkije langzaamaan een ander, islami(s)tisch gezicht geven.
Het is nu een land dat censuur uitoefent over de media en journalisten gevangen zet, dat de mensenrechten en in het bijzonder vrouwenrechten stelselmatig met voeten treedt (het enige recht dat vrouwen erbij hebben gekregen is het bijzonder twijfelachtige 'recht' om in openbare gebouwen een hoofddoek te dragen), het land dat is afgegleden van een seculiere samenleving naar een religieuze politiestaat. En met zo'n land wil de onvermijdelijke Frans Timmermans de paringsdans hervatten.
Dit nieuws komt op dezelfde dag dat Turken in Nederland laten weten onaangenaam verrast te zijn door de brief van Erdogans AK-partij die ze op hun deurmat vonden, en die een bindend stemadvies behelst voor de Turkse parlementsverkiezingen in november. Ze 'vragen zich af hoe de AK-partij aan hun adresgegevens komt'.
Dat getuigt van een naïviteit die mij op mijn beurt onaangenaam verrast. Het is toch genoegzaam bekend dat Turkije de banden met Turken in het buitenland strak wil houden, dat zij in de visie van het regime in de eerste en de laatste plaats marionetten zijn wier touwtjes in Turkse handen zijn en blijven - de spreekwoordelijke 'lange arm' van Ankara. Turken mogen niet volledig integreren maar moeten hun Turkse identiteit en daarmee ook loyaliteit met het land waar hun roots liggen behouden en idealiter vooropstellen.
Dat gaat soms erg ver. In 2010 werd in Ankara een 'Departement voor Turken in het Buitenland' geopend, een soort hoofdkwartier vanwaaruit de 'diaspora' gecontroleerd en gestimuleerd wordt. Duizenden euro's moeten Turken in het buitenland betalen om hun dienstplicht af te kopen. En zijn we al vergeten dat Turkije zich in 2013 dacht te kunnen bemoeien met het pleegouderbeleid van Nederland toen het jongetje Yunus aan een lesbisch stel werd toegewezen? Of dat de Turkse regering hier een demonstratie initieerde toen in 2014 in Almelo een herdenkingsmonument voor de Armeense genocide werd onthuld? Zo'n bemoeizuchtige en achterlijke buurman zeg je toch eerder de wacht aan dan dat je hem uitnodigt de muur tussen je woning en de zijne te slopen voor een vrije doorloop?
Een waardengemeenschap zou de centrale idee van een Europese Unie moeten zijn, dat wil zeggen een verbond van staten die dezelfde culturele en ideologische waarden delen, voorstaan en verdedigen. Turkije is onder Erdogan een land geworden dat zich heeft vervreemd van die verlichte waarden. Het heeft Europa de rug toegekeerd en het vervolgens op een lopen gezet richting duister fanatisme. Vrije toegang van Turken en toekomstige toetreding van het land tot de EU als ruilmiddel om de instroom van Syrische oorlogsvluchtelingen te beperken zou een zeer cynische vorm van geopolitieke koehandel zijn waar de EU verre van moet blijven.
1 opmerking:
Zo is het.
Een reactie posten