[Londen] Terug in de tegenwoordige tijd

Van woensdag tot en met zaterdag was ik in Londen, op bezoek bij mijn broeder. Ik reisde dit keer met de Eurostar Brussel-Zuid - London-St. Pancras. Ik was benieuwd naar deze manier van reizen, in het bijzonder naar de verschillen met reizen per vliegtuig. De overeenkomsten bleken groter dan de verschillen. Ook voor de Eurostar moest de bekende riedel worden afgedraaid van inchecken, koffer door de scanner, waardevolle spullen in een apart bakje, fouilleren, paspoortcontrole en heel lang wachten op het boarden.

Eenmaal in de trein bleek mijn stoel reeds bezet door een vrouwspersoon. Toen ik haar trachtte duidelijk te maken dat ze op mijn stoel zat, begon ze wat in het Frans te brabbelen en zelfs bijkans te huilen. Ze wapperde wat met een pasje, waaruit moest blijken dat ze een soort gehandicapte was of zo. Dat vereist enige coulance en ik zei dat het in dat geval wat mij betreft oké was als ze op mijn plek bleef zitten als ik dan maar op de stoel mocht zitten die aanvankelijk voor haar bestemd was. Maar ze kon mij haar stoelnummer niet vertellen. Gelukkig bleek de persoonlijk assistente van een van de vele zakenmannetjes de reddende engel door met haar baas twee - blijkbaar ongereserveerde - stoelen in het midden over te nemen en mij hun oorspronkelijke zitplaatsen te gunnen.

Toen verbleef ik drie nachten in Londen en zaterdag in de late namiddag ging ik weer per Eurostar terug. Ook nu lang wachten en vertraging. De Eurostar naar Parijs vertrok ook later en de oorzaak was ergerniswekkend. De 'last call' was allang afgeroepen, maar enorme moslimfamilies met gigantische hoeveelheden bagage ('Per reiziger mag u twee stuks bagage meenemen (max. 85 cm lang), plus nog een kleine handbagage') bleven maar op hun dooie akkertje de gate betreden. Het vertrek van de Eurostars is afhankelijk van de arriverende trein uit tegenovergestelde richting; geen wonder dat de vertraging zich bleef opstapelen.

Zaterdagavond laat was ik weer thuis. Ruim drie dagen had ik geen enkel nieuws gezien, gehoord of gelezen, niets meer van de Tour vernomen, me volledig afgesloten van alle actualiteit. Alleen dat het Twente-stadion was ingestort was nog doorgedrongen, maar dat was dan ook wereldnieuws. En dan doet zich bij thuiskomst dat merkwaardige fenomeen voor dat je het gevoel hebt veel langer weg te zijn geweest. Dat je als het ware uit de tijd geslingerd bent. Dat je hopeloos en onherstelbaar achterloopt op de gebeurtenissen.

Dan besef je pas echt goed dat we in een mediacratie en informatiemaatschappij leven. Blijkbaar is het niet meer mogelijk simpelweg een dag of wat over te slaan en dan weer vrolijk in te haken. Veel nieuwsberichten zijn bovendien 'vervolgberichten', ze sluiten aan bij nieuws van eerdere dagen en veronderstellen voorkennis. Als je die niet hebt voel je je buitengesloten. Je hebt echt een forse inhaalslag te maken om weer up-to-date te raken. En dan is het nog komkommertijd...

Dat voor wat betreft het daarheen en weer terug. Natuurlijk zijn de belevenissen in Londen zelf veel belangrijker. De spil van de reis was een concert op donderdagavond van Death Cab for Cutie in de O2 Academy Brixton. Mijn eerste concert en dus ook de opdracht om voor het eerst in de beste Meeuwsiaanse traditie een verslag te schrijven. Dat en meer impressies later deze week.