Twee weken geleden heb ik vanwege de vakantie geen hit uit de Top 600 behandeld. Vandaag is het weer woensdag en ga ik volgens schema verder.
Op nummer 8 staat het hoogst geplaatste nummer van Blink 182. Blink 182 kampt in deze lijst een beetje met wat ik het Beatles-syndroom noem. In de Radio 2 top 2000 zijn The Beatles traditioneel het vaakst vertegenwoordigd, maar juist omdát er uit zoveel nummers te kiezen valt zal er nooit één echt heel hoog eindigen. Bands als Deep Purple en Led Zeppelin hebben slechts een paar liedjes in de Top 2000 staan en daarom eindigen 'Child in Time' en 'Stairway to Heaven' altijd zo hoog.
Waarom heb ik nu juist voor Adam's Song gekozen als beste Blink-nummer? Ten eerste was het een moeilijke keuze. Geen enkel lied van de Californische band vind ik significant beter dan alle andere liedjes. Ik denk dat ik uiteindelijk voor 'Adam's Song' gekozen heb omdat ik het pas na verloop van tijd ging waarderen. Volgens prof.dr. Leo Blokhuis, professor in de popmuziek, zijn de beste liedjes die liedjes die je pas na meerdere luisterbeurten mooi gaat vinden. Wanneer je een liedje meteen al te gek vindt, zal de houdbaarheid kort blijken. Liedjes die je na verloop van tijd leert waarderen hebben de langste houdbaarheidsdatum.
'Adam's Song' voldoet voor mij aan deze beschrijving. Eerst vond ik het vrij saai, toen vond ik het een aardig nummer en langzaamaan ontdekte ik de schoonheid ervan. Ik leerde de tekst steeds beter begrijpen en uiteindelijk werd het een echte persoonlijke klassieker. Het onderwerp van het nummer is realistisch en serieus.
De band kreeg een e-mail van een moeder die schreef over haar zoon Adam die zelfmoord had gepleegd. Zijn afscheidsbrief was als bijlage bijgevoegd. Tom, Mark en Travis werden getroffen door dit verhaal en besloten er een liedje over te schrijven: 'We kind of got together and wrote this sad, slow song. It came out sadder than we ever thought it would, which is good too. Any song that moves you is good', aldus Tom.
Het refrein verhaalt over de eenzame, depressieve jongen die terugdenkt aan vroeger toen hij 16 was, het leven nog leuk was en die niets liever deed dan zich terugtrekken op zijn kamer om daar alleen te zijn. Na het instrumentale gedeelte komt het refrein nog een keer terug. Het is dan echter subtiel gewijzigd en wijst op een positieve uitkomst. 'At the end of it there's a better way out, there are better things to do than kill yourself', in de woorden van Tom.
I never conquered, rarely came
16 just held such better days
Days when I still felt alive
We couldn't wait to get outside
The world was wide, too late to try
The tour was over we'd survived
I couldn't wait till I got home
To pass the time in my room alone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten