Mijn broeder woont in Tottenham, wat nog een behoorlijk eindje van het centrum van Londen ligt. Ik reisde tijdens mijn verblijf dan ook veelvuldig met het openbaar vervoer: trein, bus en vooral metro. In Londen gebruik je daarvoor een zogenaamde Oyster Card, een soort OV-chipkaart maar dan veel beter en weldoordachter. Niet zoals hier her en der van die lullige paaltjes en tachtig keer in- en uitchecken als je wisselt van vervoerder, maar tourniquettes die zo strategisch zijn geplaatst dat je er altijd maximaal twee passeert, een aan het begin en een aan het eind van je reis, hoe vaak je ook overstapt of wisselt van boven- en ondergronds.Op donderdag bezocht ik het Natural History Museum en het Science Museum. Helaas waren de dinosaurussen van het Natural History op vakantie: de Dinosaur Gallery was gesloten. Het gigantische geraamte van de diplodocus sierde gelukkig nog wel de grote zaal. Ook indrukwekkend was de levensgrote blauwe vinvis die bijna een hele zaal vulde. Matig was dat blijkbaar heel schoolgaand Engeland vandaag praktijkles biologie in het museum had; de koters bezetten het gehele vloeroppervlak om de dieren na te tekenen.
In het Science Museum heb ik uren rondgedwaald. Steeds als ik dacht dat ik alles had gezien strekte er zich weer een nieuwe vleugel voor me uit. De gecrashte McLaren van Mika Hakkinen riep gevoelens van nostalgie in me op en ook de 'Agriculture'-afdeling heb ik uitvoerig bestudeerd. Een boeiend interactief element was een draaiend mechaniek waaraan vier tractoren met vier verschillende ploegen waren bevestigd die door een laag zand begonnen te rijden na een druk op een knop. Zo was mooi te zien hoe verschillende soorten voren in een akker worden getrokken.
Het meest onder de indruk was ik van een speciale tentoonstelling in de 'Telecommunications'-afdeling: de 'Listening Post'. In dit 'dynamic portrait of online communication' werden op 221 kleine schermpjes in real time en ongecensureerd tekstfragmenten uit chatgesprekken weergegeven (zie foto). Het werk was verdeeld in zeven delen. In een deel verschenen bijvoorbeeld razendsnel op alle schermpjes tegelijk teksten, in een ander deel kwam er om de zoveel seconden een scherm met een woord of zin bij. Elk deel had zo zijn eigen opbouw en logica.
Het is altijd moeilijk zo een kunstwerk 'na te vertellen', maar het was een indrukwekkende ervaring. Je bevond je als kijker in feite tegelijk midden en buiten de digitale wereld, dé sociale omgeving van vandaag de dag. Je zweefde boven het gewoel. De begeleidende pianoklanken droegen bij aan het effect. Borden waarschuwden dat er door het real time en ongecensureerde karakter van het werk 'ocassionally' ongepast taalgebruik langs kon komen en dat was niets te veel gezegd. In chatrooms gaat het nou eenmaal vaak over dat ene onderwerp. 'I like my nipples bitten' en 'I wanna do your bum' zijn slechts enkele voorbeelden van wat er zoal passeerde. Hier meer info over het project en hier filmbeelden.
Op vrijdag werden bezocht de National Portrait Gallery, een museum met louter portretschilderijen, en Sea Life London, het aquarium langs de Thames met als hoogtepunt de plotseling tevoorschijn komende reuzenzeeschildpad en als dieptepunt de depressieve pinguïns in hun treurige hokje. Curieus en toch ook een beetje verontrustend was de 'M&M's World' nabij Leicester Square, een winkel van vier verdiepingen volledig gewijd aan... M&M's. Alle denkbare merchandise, een levende M&M om mee op de foto te gaan, enorme pijpen vol M&M's om je puntzak mee te vullen en zelfs een laboratorium achter glas ('restricted area - keep out') waar je twee 'wetenschappers' met M&M's in de weer kon zien. En alles tegen woekerprijzen. Totale gekte.
Ook nog gezien: Covent Garden, Buckingham Palace, de Big Ben, restaurants en pubs en de Thames met zijn vele bruggen en prettige atmosfeer op de oevers. Het was, om Fred van Draadstaal's Fred & Ria te citeren, 'geblazen genieten'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten