[Londen] Death Cab levert vuurwerk af

Het uit Seattle, Washington afkomstige Death Cab For Cutie brak in 2005 in Amerika door met Plans (2005), het vijfde album van de band. De cd werd platina en de singles 'Soul Meets Body' en 'I Will Follow You into the Dark' deden het goed. In Nederland maakte DCfC pas een bescheiden entree in de albumlijst met de opvolger Narrow Stairs (2008). In mei dit jaar verscheen Codes and Keys (2011), een Codes and Keys European Tour werd eraan vastgeplakt. Die werd afgelopen donderdagavond afgesloten met een concert in Londen. Ik mocht erbij zijn.

Death Cab in de O2 Academy Brixton, mijn eerste concert ooit. Buiten bij metrohalte Brixton zijn zwarthandelaren prominent aanwezig: 'Death Cab tickets! Death Cab tickets!' Omdat ik er een tijdje sta te wachten op mijn broeder kan ik de mannen goed observeren. Het zijn op het oog keurige heren in trui met een bloes eronder, maar de geniepige hoofden verraden onzuivere levenswandel en zaterdags hooliganschap. Ze verkopen wonderbaarlijk goed en de flappen doen al gauw de broekzakken bollen.

Voor de Academy staat al een flinke rij. O2-klanten hoeven niet achteraan aan te sluiten en ook meisjes mogen in een aparte rij. Een blondine maakt daar gretig gebruik van, haar geliefde druipt af: 'I thought we were going together,' mokt de arme kerel. Binnen zijn de stelletjes overigens wel ruim vertegenwoordigd. De arena is goed vol - het concert is uitverkocht - maar gelukkig sta je niet hudje mudje op elkaar. In het voorprogramma staat het mij onbekende The Head and the Heart. Het zestal speelt een aantal aanstekelijke nummers en een van de zes is een meisje met een viool, wat altijd goed is.

Om negen uur is het tijd voor Death Cab. De Bruce Berry's nemen echter ruim de tijd, waardoor het optreden een kwartier te laat begint. Death Cab speelt vervolgens echter tot kwart over elf door - non-stop - en levert dus toch gewoon de volle twee uur spektakel. Opener is 'I Will Possess Your Heart', een acht minuten durend nummer met een lang muzikaal intro. Voorman Ben Gibbard valt na vijf minuten in. Zijn verschijning is even wennen: de degelijke scheiding gaat nu ook vergezeld van een dichte baard.

Het nieuwe album Codes and Keys ken ik nog nauwelijks en ik was dan ook bang dat de nieuwe plaat de hoofdmoot zou vormen van het concert. Dat blijkt gelukkig niet het geval. De band put rijkelijk uit het bestaande oeuvre. De nadruk ligt, zo wordt al gauw duidelijk, op de wat steviger rockende nummers en iets minder op de met minimale muzikale begeleiding gezongen intieme liedjes van Gibbard. Het tweede nummer bijvoorbeeld is 'The New Year', met de overdonderende drum- en gitaarexplosies aan het begin die ontploffend vuurwerk symboliseren. Het is 7 juli en nieuwjaar, zowel het vorige als het volgende, kan bijna niet verder weg zijn, maar toch werkt het hier perfect om het publiek mee te krijgen.

Een van de redenen waarom ik nooit eerder een concert heb bezocht is dat het geluid volgens mij altijd inboet in een live setting. Bij 'The New Year' blijkt dat inderdaad zo te zijn. Het subtiele gitaarloopje dat na het intro zijn eigen weg volgt is nauwelijks hoorbaar. Ik moet evenwel ook erkennen dat dit een uitzondering is; het geluid is over het algemeen erg goed en scherp. Drummer Jason McGerr is in vorm en Gibbard wisselt moeiteloos tussen gitaar en piano en van verschillende typen gitaar. Het optreden is echt een groepsprestatie: Gibbard trekt niet alle aandacht naar zich toe en geeft zijn medebandleden de ruimte zich volledig uit te leven. Alleen bij het onvermijdelijke solonummer 'I Will Follow You into the Dark' mogen zij even uitblazen. Het publiek zingt massaal mee met Gibbard, wat veel indruk maakt.

Hoogtepunten zijn verder 'Cath', waarvan het kenmerkende gitaarintro met groot enthousiasme begroet wordt door de bezoekers, de rustigere nummers 'Summer Skin' en 'Grapevine Fires' en de onder de huid en in het hoofd kruipende ritmes van 'Title and Registration' en 'Doors Unlocked and Open'. En dat er nauwelijks gepraat wordt tussen de liedjes door. Dat is ook niet nodig, want de sfeer zit er vanaf de eerste minuut goed in. Positief is verder dat alle albums aan bod komen, zelfs het diep donkere We Have the Facts and We're Voting Yes (2000), al is het helaas het vrij saaie '405'. Een logische keuze desalniettemin, want de echt sombere juweeltjes als 'Little Fury Bugs', 'Title Track' en 'Company Calls Epilogue' zijn te traag voor deze energieke setlist.

De 'encore' van vier nummers wordt afgesloten met de klassieker 'Transatlanticism', net als de opener een acht minuten durend lied. De opbouw van dit muzikale én tekstuele meesterwerk maakt het tot de perfecte song om een concert met een daverende climax af te sluiten. Een gedenkwaardige avond.