Dit jaar zijn er in de Tour vier aankomsten bergop (Luz Ardiden, Plateau de Beille, Galibier en Alpe d'Huez). Dat is nog altijd veel minder dan de zeven + klimtijdrit in de laatste Giro en de zes in de komende Vuelta, maar het is een stap in de goede richting. De laatste keer dat er minstens vier keer bergop gefinisht werd was in 2002.
Critici beweren dat een hoog aantal loodzware aankomsten dopinggebruik in de hand werkt. Ik denk niet dat de keuze van een renner al dan niet doping te gebruiken afhangt van een col meer of minder. Doping is eerder een mentale verleiding dan een fysieke.
De sterrencultus die ook in het wielrennen heeft toegeslagen is van doorslaggevende invloed op de de mentale weerbaarheid van een renner. In de Thomas Dekker-docu horen we Mart Smeets overtuigend beweren dat wij, het publiek, de massa, het klimaat geschapen hebben waarin talenten gedwongen worden uit de pot met verboden middelen te snoepen om aan ons torenhoge verwachtingspatroon te voldoen.
Ons grootste talent Steven Kruijswijk schoof gisteravond aan bij Smeets in De avondetappe. De nummer negen van de Giro is een verlegen, bleu mannetje. Korte, aarzelende antwoorden. Bijzonder sympathiek. Maar wat zegt dat over zijn mentaliteit? Thomas Dekker was in alles de tegenpool van Kruijswijk. In interviews manifesteerde Dekker zich niet zelden op een wat arrogante wijze - 'dikke nek' zeiden de Belgen -, waardoor hij met al zijn zelfvertrouwen soms een onsympathieke indruk maakte. Toch was het vertrouwen in eigen kunnen niet groot genoeg en viel Dekker voor de verleiding van EPO.
Blijkbaar is er aan het andere eind van het mentale spectrum ook nog een poolgrens die overschreden kan worden: niet alleen de falende en met gebrek aan vertrouwen koersende twijfelaars zijn gevoelig, ook voor de zelfverheerlijkende en overmoedige renner is de stap klein om die laatste vijf procent via verboden middelen te bewerkstelligen. Zeker wanneer de druk van de buitenwacht immens is.
Het is afwachten hoe Kruijswijk hierop zal reageren. Momenteel is er nog een relatieve luwte, omdat het publiek, de massa, nog meer oog heeft voor Gesink en Mollema. Zo heeft die schandalige disbalans in media-aandacht voor Kruijswijks prestaties in Italië en Zwitserland ten opzichte van de huidige gekte rond Gesink en de Tour wellicht toch nog een voordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten