Muzieksmaak

Op de altijd scherpe weblog geenstijl is dezer dagen een enquête te vinden voor de Nationale irritatie top-100. De lijst is prachtig en o zo herkenbaar. Een van de grootste irritaties is 'mensen met harde muziek uit hun telefoon o.i.d. in het openbaar.' Ik schaar mij bij de mensen die zich enorm ergeren aan asociale pubers en 'negerts' in de trein die zonder enige zichtbare vorm van schaamte hun telefoontje voor de dag halen, deze met een o-wat-ben-ik-een-gangster-blik uit hun ogen op lulhoogte voor zich uit houden en vervolgens ieders gehoor kwellen met hun 'ritmische' hiphopbagger. Tuurlijk wel van een rapper die gezeten heeft en ooit neergeschoten is, anders is het maar een mietje. Zucht.

Soms denk ik dat alle pubers door deze hiphopcultuur bedorven worden en dat is een sombere gedachte. Eens in de zoveel tijd breekt er echter een straaltje zonlicht door de donkere wolken heen en stuit ik op een kerel die zich weet te onttrekken aan de druk van de massa en bij wie goede muziek uit zijn witte iPodoordopjes klinkt. Vorige week zat er namelijk een jongen tegenover me die muziek aan had staan die me bekend voorkwam. Ik kreeg meteen een positieve prikkel zonder meteen te bergijpen welke muziek het nu was. Na een tijdje kon ik het thuisbrengen: het waren de klanken van 'I want to hold your hand' van The Beatles. Ik keek deze jongen dankbaar aan. Gelukkig bestaan ze dus nog: jongeren die naar The Beatles luisteren. Zeldzaam zijn ze en zeldzamer zullen ze worden, maar uitgestorven zijn ze nog niet.

Ik stapte iets opgewekter de trein uit dan ik toen ik instapte.